19η ΜΑΙΟΥ 1919. ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.
ΓΕΝΙΚΑ.
Από τους αρχαιοτάτους χρόνους οι Έλληνες είχαν κατοικήσει στα παράλια της Μικράς Ασίας προς το Αιγαίο Πέλαγος, στα στενά των Δαρδανελλίων, στην Προποντίδα, στη Θράκη, στο Βόσπορο, στα παράλια της Μικράς Ασίας προς τον Εύξεινο Πόντο καθώς και στο εσωτερικό της και είχαν αναπτύξει αξιόλογο πολιτισμό στην πολύχρονη ιστορία του Έθνους μας. Ο Ελληνισμός που έζησε στις περιοχές αυτές μεγαλούργησε ως ελεύθερος, αντιστάθηκε γενναία ως απειλούμενος και επιβλήθηκε ως σκλαβωμένος στους εκάστοτε κατακτητές με τους αγώνες, τα έργα και τον πολιτισμό του.
Ο όρος γενοκτονία σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Είναι ένα αποτρόπαιο έγκλημα, το οποίο δεν συνδυάζεται με πολεμικές συγκρούσεις. Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για ό,τι έκανε, αλλά για κάτι, που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου επειδή ήταν Έλληνες και χριστιανοί.
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ.
Η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, όπως και του υπολοίπου της Μικράς Ασίας αρχίζει από το έτος 1908 με την επικράτηση των λεγόμενων <<Νεοτούρκων>>. Αντί των περίφημων διακηρύξεων περί <<ισότητας, αδελφότητας και δικαιοσύνης>> των Νεοτούρκων για όλους τους υπόδουλους χριστιανόυς, στο συνέδριο της Θεσσαλονίκης το 1911 διαμόρφωσαν την <<Εθνική Πανισλαμική Σκέψη>> για απόλυτη ηγεμονία της τουρκικής φυλής και πλήρη εξόντωση των μη μουσουλμανικών λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χρησιμοποιώντας τη μακάβρια μέθοδο, που προστάζει το κοράνι, <<Από το σπαθί στο σπαθί με το σπαθί>>. Στην αρχή η απόφαση πήρε τη μορφή αυθαίρετων καταπιεστικών μέτρων, επιλεκτικών εξαφανίσεων και ανεξιχνίαστων δολοφονιών.
1η ΦΑΣΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ.
Με την επικράτηση στις 23 Ιανουαρίου 1913 των φανατικότερων Νεοτούρκων έπεσαν και οι τελευταίες ειρηνικές μάσκες. Έτσι από το 1914 αρχίζει η πρώτη φάση της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμου με μια μεθοδική και σατανική επιχείρηση εξαφάνισής του, παράλληλα με εκείνη του υπολοίπου Ελληνικού και Αρμενικού στοιχείου στη Μικρά Ασία και στη Θράκη. Οι συστηματικές εξορίες και διωγμοί με το πρόσχημα στρατιωτικών αναγκών μεταβλήθηκαν σε εκατόμβες. Κατά την πρώτη φάση της γενοκτονίας, που τελείωσε το 1918 εξοντώθηκαν συνολικά 773.915 Ελληνίδες και Έλληνες απ΄όλες τις ηλικίες, από τους οποίους 257.019 διέμεναν στον Πόντο. Οι συνήθεις τρόποι εξόντωσης των Ελλήνων του Πόντου ήταν:
1. Ο λεγόμενος <<λευκός θάνατος>>, δηλαδή εξοντωτικές εξορίες στο εσωτερικό της Ανατολίας και στις ερήμους της Συρίας, οι οποίες συνοδεύονταν από βιασμούς γυναικών, αρπαγές μικρών παιδιών, φρικαλέους βασανισμούς και εκτελέσεις.
2. Οι ομαδικές σφαγές και δολοφονίες κάθε ηλικίας, από νήπια μέχρι ανήμπορες γερόντισσες και γέροντες.
3. Οι στημένες δίκες από τα λεγόμενα <<Δικαστήρια Ανεξαρτησίας>>, καταδίκες και εκτελέσεις κυρίως νέων.
4. Η κατάταξη των νέων στα <<Τάγματα Εργασίας>>(Αμελέ Ταμπουρού), μία έμπνευση πραγματική βασανιστική και σατανική. Από αυτά σώθηκαν μόνο όσοι νέοι κατόρθωσαν να λιποτακτήσουν.
2α ΦΑΣΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ
Τη 19η Μαΐου 1919 ο στρατηγός Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα και αρχίζει κατα τρόπο συστηματικότερο και αγριότερο η δεύτερη φάση της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Ομαδικές σφαγές, εξαφανίσεις, δολοφονίες, αυθαίρετες εκτελέσεις αναξάρτητα από ηλικία και φύλο από τις ληστοσυμμορίες των Τσετών και άλλων. Βιασμοί γυναικών, λεηλασίες περιουσιών, βεβηλώσεις και πυρπολήσεις ναών γίνονται με σατανικό σχέδιο σ΄όλα τα χωριά και τις πόλεις του Πόντου. Μόνο στην περιοχή της Σαμψούντας από 4 έως 6 Ιουνίου 1921 ο αρχισυμμορίτης Τοπάλ Οσμάν με τους άνδρες του και κατοίκους Τούρκους της περιοχής εξόντωσε με πρωτόγονες μεθόδους περίπου 3000 Έλληνες, διαπράττοντας έτσι ένα από τα φοβερότερα εγκλήματα της παγκόσμιας ιστορίας.
Το περιστατικό αυτό δεν είναι το μοναδικό. Εκατοντάδες παρόμοια κακουργήματα διέπραξαν οι Τούρκοι και σε άλλα χωριά και πόλεις του Πόντου. Κατά τη δεύτερη φάση της γενοκτονίας εξοντώθηκαν με διαφόρους τρόπους και μεθόδους 95.981 Έλληνες του Πόντου. Συνολικά κατά τις δύο φάσεις περίπου 353.000 Έλληνες του Πόντου δολοφονήθηκαν από τις τουρκικές ορδές και συμμορίες με την ανοχή και την υποστήριξη των τοπικών τουρκικών αρχών.
3η ΦΑΣΗ. ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Με τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης στις 24 Ιουλίου 1923, η οποία επακολούθησε την Μικρασιατική Καταστροφή οι εναπομείναντες Έλληνες του Πόντου υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και να εγκατασταθούν στα ελεύθερα εδάφη της Μητέρας Ελλάδας και της Σοβιετικής Ένωσης. Η μεταφορά τους έγινε με πλοία μέσα σε ένα κλίμα οδύνης και απογοήτευσης. Οι λίγοι αντάρτες, που έμειναν να συνεχίσουν το αντάρτικο, αναγκασθηκαν την επόμενη χρονιά να καταθέσουν τα όπλα και να αναχωρήσουν για την Ελλάδα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Η 19η Μαΐου έχει καθορισθεί με νόμο ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Ημέρα μνήμης για τις τόσες χιλιάδες Ελληνοποντίων, που εξοντώθηκαν. Ημέρα μνήμης για όσους επιμένουν να διατηρούν αλώβητες τις ιστορικές καταβολές, τις ηθικές αξίες και το πατριωτικό τους φρόνημα. Ημέρα μνήμης για ολόκληρο τον Ποντιακό Ελληνισμό, ο οποίος και αν ακόμα ξεκληρίσθηκε, ανέδειξε επίλεκτα μέλη, που στέριωσαν στην Ελλάδα και συνέβαλαν ουσιαστικά στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη της Ελλάδας.
Κανένας δεν δικαιούται να ξεχνά τις τουρκικές θηριώδεις. Η σκληρή γλώσσα των αριθμών μιλά σαφέστατα για τον συνολικόν αριθμόν των δολοφονηθέντων και εξαφανισθέντων Ελλήνων του Πόντου, οι οποίοι μαζί με τους υπολοίπους, που είχαν την ίδια <<τύχη>> στην Ανατολική Θράκη και στη Μικρά Ασία από τις συμμορίες και τους άνδρες του τουρκικού στρατού, φθάνουν στον εφιαλτικό αριθμό των 1.050.000. Αυτός είναι ο φόρος αίματος των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη. Αυτό είναι το ολοκαύτωμα του Ελληνισμού.
ΠΗΓΕΣ:
1. Πως φθάσαμε στις αλησμόνητες Πατρίδες των Μ. Μουτσοπούλου, Κ. Βακαλοπούλου και Αρ. Κεσοπούλου.
2. Αλησμόνητες Πατρίδες της Θράκης, των Ν. Μουτσοπούλου, Κ. Βακαλοπούλου και Αρ. Κεσοπούλου.
Επιμέλεια άρθρου Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.