Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Τα έθνη κατακτώνται-αφανίζονται όταν απολέσουν τον πολιτισμό, την παιδεία, την θρησκεία, την γλώσσα και την ηθική. Σε περιόδους έντονης ανησυχίας-δυστυχίας, βίας και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να διαχειριστούν με το πνεύμα και την ηθική. Φοβούνται-αρνούνται να σκεφτούν και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, τις βίαιες πράξεις και την ελευθεριότητα.
Επιμέλεια της εργασίας και εισαγωγή Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής (Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197 και official website The Times of Voulgaroktonos.
Από το έτος 2006 μέσα από την στήλη μου Ισχύς διά της Γνώσεως έχω αναφέρει χιλιάδες φορές ότι η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη.
Συνεπώς όλοι τα έθνη και μεμονωμένα οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν όπου επιθυμούν. Εν τούτοις η συνεχόμενη παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας σε περίοδο υβριδικού πολέμου ενάντια στο έθνος μας είναι ένα εντελώς διαφορετικό καθεστώς. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι πατέρες της Εκκλησίας και οι λαϊκοί Χριστιανοί ουδέποτε παραποίησαν την Ελληνική ιστορία εις βάρος των αρχαιολατρών. Αυτό είναι αποδεκτό παγκοσμίως από την πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας. Είναι προφανές ότι στα πλαίσια της σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών, οι υποστηρικτές των Διονυσιακών δογμάτων πλαστογραφούν την ιστορία.
Ο παγανισμός-Διονυσιακός πολιτισμός, η αλλοίωση της Ελληνικής ιστορίας, οι παραποιημένες προφητείες κάτω από την καθοδήγηση των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού ασκούν ισχυρή διαλυτική-καταστροφική δράση στην Ελληνική κοινωνία και το έθνος.Τα διδάγματά και οι πρακτικές του παγανισμού και των παραγόντων της νέας τάξης πραγμάτων έχουν δημιουργήσει άνευ προηγουμένου διχαστικό πνεύμα, στην Ελληνική επικράτεια, μεταξύ παγανιστών-νεοταξιτών και Ορθοδόξων χριστιανών.
Εκτός από ελάχιστους μετριοπαθείς παγανιστές-νεοταξίτες οι περισσότερες παγανιστικές ομάδες και λοιποί ομοϊδεάτες διακατέχονται από ένα απίστευτο μένος κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών. Στα πλαίσια των ανθελληνικών σκοπών τους παρουσιάζουν στα έντυπά τους και στα ΜΜΕ-ΜΛΔ σημαντικές προσωπικότητες του Imperium Romanum με παραποιημένες τις ιστορικές πηγές. Η συστηματική απαξίωση των Ρωμαίων ηγεμόνων της αυτοκρατορίας του Βοσπόρου ανήκει στις πιο ενδεικτικές περιπτώσεις της ανιστόρητης και σκόπιμης τακτικής τους. Μέσα από την συγκέντρωση ιστορικών αποσπασμάτων οι ισχυρισμοί τους αποκτούν μία αληθοφάνεια με αποτέλεσμα να γίνονται παραδεκτά από ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν επαρκείς ιστορικές γνώσεις.
Η μεγάλη εχθρότητά τους αρχίζει από τις φοβερές και αισχρές ύβρεις κατά του του Imperium Romanum του Βοσπόρου, των Ισαποστόλων Κωνσταντίνου-Ελένης, του Τριαδικού Θεού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και άλλων ιερών προσώπων του Έθνους. Μέσω των παραποιημένων ιστορικών άρθρων-σχολίων και των αναφορών τους, επιχειρούν να στηρίξουν τις θέσεις τους, προκαλώντας πνευματική και ηθική σύγχυση, με στόχο να αποκτήσουν υποστηρικτές. Ο νεοπαγανισμός και τα υπόλοιπα νεοεποχιτικά σχήματα και φορείς, συνεχίζουν τον πανάρχαιο και παραδοσιακό ρόλο των αρχαίων ιερατείων, καθώς δ λειτουργούν, ως μηχανισμοί διχόνοιας-μίσους και έριδας ανάμεσα, στους Ορθόδοξους Έλληνες και όχι μόνον. Ένα διχασμένο Ελληνικό έθνος με διαλυμένο κοινωνικό ιστό σε θρησκευτικό-πνευματικό επίπεδο, χάνει τις αντιστάσεις του δεν αντιδρά στις εξωτερικές προκλήσεις. Δέχεται ευκολότερα τα υποβαλλόμενα ανθελληνικά σχέδια.
Το φαινόμενο του νεοπαγανισμού και των άλλων ρευμάτων είναι πολύ επικίνδυνα για την πνευματική, κοινωνική και εθνική μας επιβίωση. Αποτελούν πρόκληση για την πνευματική ισορροπία των πιστών, την κοινωνική και εθνική μας υπόσταση, την οποία προστατεύει εδώ και αιώνες η αρχαία Ελληνική παιδεία, και η Ορθοδοξία. Στοχεύουν και επιθυμούν αρχικά την πνευματική άλωση της Ελλάδος. Μονίμως στο στόχαστρο των αρχαιολατρών και των ομόθρησκων τους είναι το Ρωμαϊκό κράτος, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, όλοι οι μεγάλοι αυτοκράτορες και η Ορθοδοξία. Μεταξύ άλλων αναφέρουν πως στα Ρωμαϊκά-“Βυζαντινά” χρόνια, οι Χριστιανοί κατέλαβαν δια των όπλων την υπόδουλη στους Ρωμαίους Ελλάδα, και επικράτησαν όταν “έσφαξαν” τους Ελληνικούς πληθυσμούς, χωρίς όμως να αποδείξουν από πού ήρθαν οι “άγριοι δολοφόνοι” Χριστιανοί και ποιας εθνικότητας ήταν τελικά. Διαδίδουν με πολύ μεγάλο μίσος τον απαράδεκτο και ανιστόρητο ισχυρισμό ότι η Ορθοδοξία αποτελεί τον Δούρειο Ίππο, για την υλοποίηση ενός αρχαίου σχεδίου των Ιουδαίων, σχετικά με την δήθεν εξαφάνιση του Ελληνισμού.
Ο φανατισμός και ενίοτε ο φασισμός των φίλων των αρχαίων θεοτήτων στις ημέρες μας έχει φτάσει στο απόγειο του. Είναι ένα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο καθώς ζητούν δημοσίως στο Ελληνικό διαδίκτυο την φυσική μας εξόντωση με την ανοχή των αρμοδίων αρχών. Επίσης αποκαλούν τους πιστούς του Χριστού Εβραιοχριστιανούς οι οποίοι θα εκδιωχθούν στο Ισραήλ μόλις αναλάβουν εκείνοι την εξουσία, καθώς οι πιστοί του Εμμανουήλ δεν έχουν καμία θέση στην Ελλάδα με τους “αυτόχθονες” θεούς της Ολύμπιας θρησκείας. Σύμφωνα με τους αρχαιολάτρες ο Ιουδαϊκός Θεός Γιαχβέ, δεν είναι συμβατός στην Ελλάδα του πολιτισμού και του φωτός. Εν τούτοις ξεχνούν ότι ο ίδιος ο αρχιερέας των Δελφών Πλούταρχος, ο Πατέρας της Ελληνικής-παγκόσμιας ιστορίας Ηρόδοτος, ο Ύπατος των Φιλοσόφων (Μέγας Αριστοκλής), ο μεγάλος Ρήτορας Ισοκράτης, ο Εκαταίος-Μιλήσιος και άλλοι τους διαψεύδουν. (1) Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε επιγραμματικά μερικές από τις δράσεις των παραγόντων της αρχαίας θρησκείας.
Στην αρχαιότητα οι πόλεμοι των Ελλήνων κατά των βαρβάρων και οι φονικοί εμφύλιοι ήταν ο βασικός στόχος των Φοινικικών ιερατείων. Οι Φοίνικες κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του Φοινικικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Τα αρχαία χρόνια μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες μέσω ψεύτικων χρησμών να μην πολεμήσουν. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού. Η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες “περί αθεΐας” και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές, και μεθοδικές γενοκτονίες. Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία. Εμφύλιοι πόλεμοι. Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες. Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός “θεός” Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο “θεός” Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο “θεό” του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο “θεός” των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο “θεό” των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει την εποχή των Κομνηνών κατά την εποχή της Αλώσεως του Imperium Romanumτο 1204, και το κρατίδιο της Νίκαιας. Όπως τότε το ίδιο και τώρα το έθνος βρίσκεται σε πλήρη οικονομική, εθνική, κοινωνική παρακμή- απαξίωση και απομόνωση. Η Ελλάδας εξαθλιώνεται ραγδαία, ηθικά-πνευματικά, φτωχοποιείται και εξαναγκάζεται, να καταβάλει, έναν τεράστιο φόρο υποτέλειας-ραγιαδισμού, πληρώνοντας κατασκευασμένα χρέη, σύμφωνα με τους ειδήμονες. Η πολιτική-στρατιωτική, η οικονομική και η εθνική μας ισχύς εκμηδενίστηκαν, ενώ παράλληλα κάποιοι ονειρεύονται αυτοκρατορίες όπως και την εποχή του μικρού-Ελληνικού βασιλείου της Νίκαιας. Ο απόλυτος παραλογισμός την ώρα που ο Διονυσιακός πολιτισμός βρίσκεται εκ νέου στο απόγειο του και ο Αριστόκλειος έχει εγκαταλειφθεί πλήρως, κάποιοι προεξοφλούν δόξες και ότι θα γίνουμε κοσμοκράτορες. Η ηθική, η πνευματική, η κοινωνική, η στρατιωτική, η οικονομική κατάρρευση, οδηγούν στην εθνική παρακμή-σήψη και κατ επέκτασιν στον αφανισμό. Η νέα τάξη έχει πλέον επιβληθεί στην Ελληνική επικράτεια και βιώνουμε την εξουσία της, σε όλους τους βασικούς θεσμούς του έθνους. Ειδικά η νέα τάξη κυριάρχησε στην κλασική Ελληνική παιδεία, και στην Ορθοδοξία. Η παιδεία ως θεσμός έχει απολέσει οριστικά την ιδιότητα του Ελληνικού, εθνικιστικού-παιδαγωγικού και κοινωνικού χαρακτήρα.
Όλες οι κοινωνικές τάξεις υποκύπτουν σταδιακά στην παγκοσμιοποίηση. Η εθνική ανεξαρτησία και η δυνατότητα των Ελλήνων να ορίζουν ανεξάρτητη εθνικιστική παιδαγωγική και Ορθόδοξη θρησκευτική πολιτική, μειώθηκε δραματικά και τείνει να εξανεμιστεί. Οι σύγχρονοι φίλοι του δωδεκαθέου, κυριαρχούν παντού, με αποτέλεσμα να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των σκλαβωμένων Ελλήνων. Η νέα τάξη ελέγχει εκτός από την Ελληνική παιδεία, την μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την λογοτεχνία, τα ΜΜΕ, την μόδα, τον αθλητισμό κλπ. Ελάχιστοι είναι αυτοί οι οποίοι εξαιρούνται από κάθε τομέα. Ομαδικά και οργανωμένα από όλους τους κλάδους επιβουλεύονται την ορθοδοξία και Αριστόκλειο πολιτισμό καθώς προσπαθούν να αφανίσουν καθετί χριστιανικό. Προωθούν την απομάκρυνση από την ηθική ζωή. Ισοπεδώνουν τους Έλληνες και την πολιτιστική τους ταυτότητα. Εξαφανίζουν κάθε αξία. Έκαναν την πλειοψηφία των πολιτών να είναι κατώτεροι και από τα ζώα. Η νέα ηθική, που επιβάλλουν οι κρατούντες, έχει έναν βασικό δόγμα, την σεξουαλική λατρεία. Δεν υπάρχει κανένα όριο, και κανένας ηθικός δισταγμός.
Η Διονυσιακή κουλτούρα αποτελεί μια άσπλαχνη, πανάρχαια θεώρηση, ενός άλλου πολιτισμού, του Φοινικικού, ο οποίος εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, της απόλυτης κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί τους ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη. Δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες που είναι τα θεμέλια του Ελληνικού έθνους, διέπονται από τα πρότυπα του Διονυσιακού πολιτισμού. Ένα από τα σχέδια των νοσηρών νεοταξιτών είναι ο νοητικός, ο ηθικός, ο ψυχικός και ο βιολογικός εκφυλισμός-ξεπεσμός των εθνών, ώστε να αποτελούν έρμαια, παθητικά ανδράποδα , δίχως κρίση, βούληση και δύναμη αντιστάσεως.
Οι έμποροι της “Βενετίας” και των Εθνών επιθυμούν μία άρρωστη και απολύτως διεφθαρμένη Ελληνική κοινωνία, που θα την αποτελούν απαρτίζεται από αδύναμα και παθητικά ανδράποδα. Άτομα δίχως συνείδηση, αξίες-αρετές, ικανότητες, στόχους για εξέλιξη-δημιουργικότητα και ψυχικά αποθέματα. Οι νεοταξίτες έφτιαξαν μια αγέλη, από πειθήνιους σκλάβους, ώστε να είναι εύκολα χειραγωγήσιμη και απολύτως υπάκουη. Στο πλαίσιο αυτό οι παγκοσμιοποιητές θηλυκοποιούν- ευνουχίζουν και διαστρέφουν την κοινωνία διαμορφώνουν μία νέα σεξουαλική “αγωγή” στην Ελληνική επικράτεια, που εκπροσωπεί οτιδήποτε παρά φύσιν. Εδώ και αιώνες και επιχειρούν να παρουσιάσουν, την κάθε ανωμαλία, ως δήθεν φυσιολογική. Δημιουργούν ένα “Ελληνικό” έθνος μεταλλαγμένο. Ένα πολυφυλετικό-πολυπολιτισμικό μίγμα, δίχως ίχνος πατριωτικών-Χριστιανικών αρχών. Ο Εφιάλτης του νεοταξικού-Σιωνισμού, της παγκοσμιοποιήσεως, της παρακμής, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της ισοπεδώσεως, έχει επιφέρει ανομία-αταξία, πνευματική σύγχυση και τον απόλυτο έλεγχο των αδύναμων με στόχο να κυριαρχίσει η παγκοσμιοποίηση .
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΘΟΚΤΟΝΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ.
Στον παγανισμό η αμαρτία, η διαφθορά, η τυραννία-δουλεία, και η κάθε ηθική εκτροπή, ήταν συνυφασμένη με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν “θεοί”–δαίμονες ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών και εγκλημάτων, με βασικότερο όλων την σεξουαλική διαφθορά. Η Διονυσιακή φιλοσοφία χαρακτηρίζεται από την τυραννία, την αδικία, την εκμετάλευση, την μανία, το μένος, το πάθος, τις σεξουαλικές διαστροφές, τις ψυχικές εκρήξεις, τις παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα του ανθρώπου και η εύθυμη πλευρά της ζωής. Οι θεοί-Αρχιδαίμονες Savazios-Απόλλων της αρχαίας θρησκείας στήριζαν κάθε μορφής τυραννία και βασανισμό. Ο Φρυγικός “θεός” Savazios-Διόνυσος με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή του Ελληνικού έθνους και την κατάργηση του Αριστόκλειου πολιτισμού, προσφέρει απλόχερα την σεξουαλική “ελευθερία” από τα “δεσμά” του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και του Χριστιανισμού, σε όλους όσους τον πιστεύουν. Το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους.
Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε δυο βασικά αξιώματα, τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή και την εξέλιξή της Ελλάδος και της ανθρωπότητας. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και από την άλλη η Ιουδαϊκή-Φοινικική Βακχική λατρεία. Η λογική σκέψη, οι επιστήμες και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης. Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Εδώ και αιώνες συγκρούονται ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός και ο Ιουδαϊκός, με προεξέχων τον Φρυγικό θεό Savazio.
OI ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ.
Οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί εκπροσωπούν δύο διαφορετικά φιλοσοφικά αξιώματα για την ζωή. Ανά τους αιώνες οι αντίθετοι εκ διαμέτρου πολιτισμοί, προσπαθούν να επικρατήσουν στην πολιτική, στον στρατό, την οικονομία, στις επιστήμες, στις τέχνες, στους θεσμούς, την ηθική, την κοινωνία, στον αθλητισμό και τα έθνη. Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος, όσο και του Διονυσιακού (Φοίνικες-παγανισμός). Τον Ελληνικό πολιτισμό αποτελούν η ορθή παιδεία-Φιλοσοφία, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, το μέτρο, η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η εγκράτεια. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, η αδικία-τυραννία, οι σεξουαλικές ανωμαλίες, οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα του ανθρώπου. Η Ελληνική-Αριστόκλεια αγωγή ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους. Τα ίδια τα καθεστώτα προωθούσαν τα πρόστυχα θεάματα, τις πρόστυχες μουσικές-διασκεδάσεις και τα όργια για να μπορούν να εξουσιάζουν, με ευκολία τις μάζες. Στο κλείσιμο της σημερινής μου εργασίας να επαναλάβω ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφοί, δεν συμμετείχαν ποτέ, και καταδίκαζαν δημόσια κάθε πνευματική, ηθική, μουσική και σεξουαλική παρεκτροπή.
Η ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Όταν αρνήθηκαν οι Ισραηλίτες τον Σωτήρα-Λυτρωτή Χριστό, τον αποδέχτηκαν οι Έλληνες των πρωτοχριστιανικών αιώνων και του μεσαίωνα, οι οποίοι έκαναν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό Ελληνικό. Για αυτό οι πρόγονοι μας από σκλάβοι έγιναν διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική, Συρία, Ισραήλ σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία και δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΦΡΙΚΤΗ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
Λάμπρος Κ. Σκόντζος (Συντακτική ομάδα του Mytilenepress)
Ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων ἀποτελεῖ γιὰ σύμπασα τὴ Χριστιανοσύνη τὴν εὐφρόσυνη ἀνάμνηση τοῦ πιὸ ἐλπιδοφόρου γεγονότος τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Διότι ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι τὸ κέντρο ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἐξελίξεων.
Ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχὴ τῆς πιὸ μεγάλης ἐπανάστασης ὅλων τῶν ἐποχῶν, καθότι ἔμελλε ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτὴς νὰ ἀλλάξει τὴν πορεία τοῦ κόσμου, νὰ ἀνασύρει τὸν πεσόντα ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ζοφώδη σκότη τῆς ἀπατηλῆς πλάνης καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ ἀνέσπερο θεϊκὸ φῶς τῆς ἀλήθειας. Αὐτὸ τὸ φῶς φτάνει ὡς τὰ μύχια τῆς ψυχῆς μας. Μᾶς φωτίζει καὶ μᾶς γεμίζει μὲ ἄφατη χαρά, διότι μᾶς δίνει τὴ βεβαιότητα ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας ἀλλὰ μαζί μας συμπορεύεται ὁ «Ἐμμανουὴλ ὁ ἐστὶ μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἠμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθ.1,23). Γι’ αὐτὸ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος τῶν Χριστουγέννων προτρέπει: «Εὐφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοὶ ἀγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τὰ ὅρη Χριστοῦ γεννηθέντος» (1ο τροπάριο τῶν αἴνων).
Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ θλιβερὴ ἐξαίρεση. Κάποιοι ὄχι μόνο δὲ χαίρονται ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ λυποῦνται, ὀδύρονται καὶ καταριοῦνται τὸ γεγονὸς τῆς Θείας Γεννήσεως, θεωρώντας τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο ὡς τὸ χειρότερο κακὸ γιὰ τὴν…ἀνθρωπότητα. Πρόκειται γιὰ κάποια σύγχρονα κατάλοιπα τοῦ λεγομένου «εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ», ὁ ὁποῖος, ὅπως εἶναι γνωστό, μὲ κομπασμὸ ὑποσχέθηκε στὴν ἀνθρωπότητα «σωτηρία» χωρὶς Θεό, φέρνοντας δυστυχῶς τὰ ἀντίθετα ἀποτελέσματα, σκοταδισμό, μίσος, αἷμα, ἀδυσώπητη ἀντιπαλότητα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα δύο παγκοσμίους πολέμους στὴ γηραιὰ ἤπειρο μὲ περισσότερα ἀπὸ 100.000.000 νεκρούς. Μόνο ποὺ αὐτὰ τὰ «διαφωτιστικὰ» κατάλοιπα ἔχουν τὸ «θεό» τους, μᾶλλον τοὺς «θεούς» τους, καὶ θέλουν νὰ μᾶς σώσουν μὲ ἐκείνους. Μιλοῦμε γιὰ τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς λάτρεις τῶν ἀρχαίων ξεχασμένων παγανιστικῶν «θεῶν», τοὺς νεοπαγανιστές, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἕναν μεγάλο στόχο, νὰ ἐκθρονίσουν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ ἐνθρονίσουν στὴ θέση του τοὺς ἀνύπαρκτους, αἰσχροὺς καὶ γελοίους «θεοὺς» τῆς προχριστιανικῆς εἰδωλολατρίας.
Για τους ίδους λόγους κάποιοι οδύρονται, λυπούνται και θρηνούν! Χτυπιούνται και καταριούνται τη φωτοφόρο και μεγαλειώδη Ανάσταση του Χριστού! Τη θεωρούν μέγα άχθος και πόνο αγιάτρευτο στο στήθος τους! Μέσα στον φρικτό οδυρμό τους πασχίζουν να μειώσουν την αξία της μπροστά στα μάτια των λαμπρά εορταζόντων πιστών του Αναστάντος Χριστού. Είναι ολοφάνερο πως η αμαρτία δημιούργησε στα μυαλά τους σοβαρή νοητική στέρηση, ώστε να μη μπορούν να στοχαστούν ούτε στο ελάχιστο το ασύλληπτο μέγεθος της θείας δωρεάς, η οποία απορρέει από τον όλβιο κενό τάφο του Κυρίου και τη λαμπροφόρο έγερσή Του. Το νυσταλέο βλέμμα τους είναι στραμμένο προς τον σκοτεινό και αραχνιασμένο Άδη και όχι προς τον ολόφωτο ουρανό, που είναι πλημμυρισμένος από το ανέσπερο αναστάσιμο φως. Αποστρέφονται την ελευθερία του ουρανού και ορέγονται τα δεσμά του υποχθόνιου δεσμωτηρίου του «διαβόλου και των αγγέλων αυτού» (Ματθ.25,41). Τέλειος παραλογισμός.
Στον καιρό της απίστευτης πνευματικής σύγχυσης βλέπουμε απίθανους «διανοούμενους», «προοδευτικούς» και «κουλτουριάδηδες» συγγραφείς, οι οποίοι αποσπούν την προσοχή των άλλων με φλάμπουρο τον «προοδευτισμό» και την πολεμική κατά του Χριστού και της Εκκλησίας. Δεν γίνεται, κατά την αντίληψή τους, να «είναι κάποιος διανοούμενος και να μην πολεμά την Εκκλησία»! Θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόκλητους «σωτήρες» του κόσμου από τη «χριστιανική σκλαβιά», (ας ήταν όλες οι σκλαβιές τέτοιες». Γι’ αυτό και πολεμούν με όλα τα «μέσα» που διαθέτουν, ακόμα και με την «λάσπη», ρίξε ρίξε, κάτι θα μείνει, όλο και κάποιος αστοιχείωτος θα «τσιμπήσει» στα φτηνιάρικα γραφόμενά τους! Όσοι ασχολούμαστε με την αντιρρητική γραμματεία, γνωρίζουμε πολύ καλά από αντιχριστιανική «λασπογραφία»!
Ένα λοιπόν από τα πιο ανόητα επινοήματά τους, τα οποία αγγίζουν τα όρια της «λασπογραφίας» κατά της Αναστάσεως του Κυρίου είναι η συσχέτισή της με τις «αναστάσεις» των διαφόρων παγανιστικών «θεοτήτων» και το χειρότερο: ο χαρακτηρισμός της ως παγανιστικό «δάνειο»! Κάθε χρόνο τις ημέρες του Πάσχα βλέπουμε δημοσιευμένα κάποια ανούσια άρθρα, τα οποία επιχειρούν, ανεπιτυχώς φυσικά, να παρουσιάσουν την ανάσταση του Χριστού ως ένα ακόμη μύθο «αναστημένου» «θεού», σαν και αυτών των παγανιστικών θρησκειών της προχριστιανικής αρχαιότητας. Με μια απίστευτη ρηχότητα στα επιχειρήματά τους και με μια γελοία κακοποίηση της ιστορικής αλήθειας, προσπαθούν να «αποδείξουν», ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μια κακέκτυπη μυθική επινόηση, αναβίωση του αιγυπτιακού θεού Όσιρι, του συριακού Άδωνι, του φρυγικού Άττι και του «ελληνικού» Διόνυσου, οι οποίοι πιστευόταν ότι «αναστήθηκαν» από τον Άδη!
Θέλουν να λησμονούν αυτοί οι «ερευνητές», οι οποίοι αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται και ως «ορθολογιστές», πως ενώ εκείνοι οι «θεοί» ανήκουν στη σφαίρα της πιο νοσηρής φαντασίας και του μύθου, ο Ιησούς Χριστός είναι πρόσωπο ιστορικό, πέραν πάσης αμφιβολίας, έστω και αν θέλουν με απίστευτα φτηνά επιχειρήματα και γελοιοποιώντας κάθε αρχή επιστήμης της ιστορίας, να «καταρρίψουν» την ιστορικότητα του Χριστού. Θέλουν ακόμη να λησμονούν πως ο οποιοσδήποτε συσχετισμός του Χριστιανισμού και η σύγκρισή του με όλα τα ιστορικά θρησκεύματα είναι ατυχής, διότι το χριστιανικό μήνυμα ουδεμία σχέση έχει με αυτό που ονομάζεται θρησκεία στον εκτός του Χριστιανισμού χώρο. Για μας η πίστη μας δεν είναι θρησκεία, όπως των άλλων, αλλά βιωτή, τρόπος ζωής και πολιτείας!
Ο Χριστός και η αγία Του Εκκλησία δεν είναι κλεισμένοι στα παγερά στεγανά κάποιου ναού, όπως τα άψυχα ξόανα, οι ανύπαρκτοι «θεοί» του παγανισμού, αλλά είναι καθημερινός βίος, τρόπος υπάρξεως, άσβεστος φάρος και ασφαλής οδοδείκτης της ουρανοδρόμου πορείας μας! Δεν είναι, επίσης, μόνο η υπεράνω πάσης αμφιβολίας ανυπαρξία των παγανιστικών «θεών», αλλά και το αβυσσαλέο χάσμα στο υπόβαθρο των «νεκραναστάσεων» των παγανιστικών «θεών» και του Θεανθρώπου Χριστού. Οι παιδαριώδεις μυθολογικές διηγήσεις για τις παγανιστικές «νεκραναστάσεις» έχουν όλες ως βάση κάποια φτηνή ιδιοτέλεια και το χειρότερο, όπως θα δούμε στη συνέχεια, είναι αποτέλεσμα ικανοποιήσεων ταπεινών ορμέμφυτων και ενστίκτων των ακόλαστων «θεών».
Επίσης (πολύ σημαντικό) η «ανάστασή» τους είναι αποτέλεσμα επέμβασης άλλων «ανώτερων» «θεών», διότι από μόνοι τους είναι εντελώς ανίκανοι να αναστηθούν. Αντίθετα το Πάθος και η Ανάσταση του Χριστού ενέχει την απόλυτη ανιδιοτέλεια. Ο Ιησούς Χριστός, όντας τέλειος Θεός, δέχεται εκούσια να υποστεί τον επώδυνο και ταπεινωτικό σταυρικό θάνατο, για τη σωτηρία του κόσμου και ανασταίνεται από τους νεκρούς αφ’ εαυτού, ως Θεός αληθινός και παντοδύναμος, νικώντας κατά κράτος και καταργώντας το θάνατο!
Για του λόγου το αληθές θα παραθέσουμε εν συντομία τους μύθους των «νεκραναστημένων» παγανιστικών «θεών», για να αποδείξουμε τη γελοία σύγκριση που επιχειρείται με την μεγαλειώδη και λαμπροφόρο ανάσταση του Χριστού μας. Για τους κακόπιστους, τους συμβουλεύουμε να κρατούν στο άλλο χέρι τους κάποια μυθολογία, να κάνουν αντιπαραβολή για την ορθότητα των σπαρταριστών μύθων που αναφέρουμε, των «παθών» και των «αναστάσεων» των παγανιστικών «θεών». Για να διαπιστώσουν ότι δεν υπερβάλουμε όταν περιγράφουμε τις πραγματικές πίστεις και δοξασίες των αρχαίων λαών γι’ αυτούς τους «θεούς», σε αντίθεση με την εξιδανικευμένη εικόνα τους από τον σύγχρονο παγανισμό!
Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ,
Η ἀρχὴ τοῦ τέλους τῶν ψεύτικων παγανιστικῶν «θεῶν» ὑπῆρξε ἡ εἴσοδος στὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ βεβαιώνει ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ δὲν ἐπιδέχεται καμιὰ ἀμφισβήτηση. Γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς καταλαμβάνει δαιμονικὴ μανία καὶ ψυχοπαθολογικὸς οἶστρος κατὰ τὶς ἅγιες ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέσα στὴ σκοτοδίνη τους ἐπιχειροῦν νὰ μειώσουν καὶ νὰ συκοφαντήσουν τὸ Λυτρωτὴ μας Χριστό, διαδίδοντας διάφορα γελοῖα ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα, ἀνασύρουν ἀπὸ τὸ σκουριασμένο καὶ ἀραχνιασμένο ὁπλοστάσιο τῶν «διαφωτιστῶν» τοῦ παρελθόντος.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ παραδοξολογήματά τους εἶναι ἡ συσχέτιση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων μὲ τὴ γέννηση τοῦ «ἡμίθεου» Ἠρακλή τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς μυθολογίας καὶ μὲ τὴ λατρεία τοῦ ρανικοῦ «θεοῦ» Μίθρα. Παίρνουν ἀφορμὴ νὰ συσχετίσουν τὴ μεγάλη ἑορτὴ μὲ τὶς ἐν λόγω παγανιστικὲς «θεότητες» ἀπὸ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι συμπίπτουν οἱ ἑορτὲς τους χρονικά. Εἶναι ἀλήθεια πὼς ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καθιερώθηκε ἐπὶ πάπα Δάμασου στὴ Δύση στὰ τέλη τοῦ 4ου αἰώνα στὶς 25 Δεκεμβρίου (ὡς τότε ἑορτάζονταν στὶς 6 Ἰανουαρίου μαζὶ μὲ τὴ Βάπτιση), γιὰ νὰ ἀναχαιτιστοῦν οἱ παγανιστικὲς ἑορτές, τοῦ Ἀήττητου Ἥλιου (Sol Invictus), στὶς ὁποῖες ἔπαιρναν μέρος καὶ πολλοὶ χριστιανοί, ποὺ ἑορτάζονταν κατὰ τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο.
Ἡ Ἡλιολατρία εἶναι μία μορφὴ θρησκευτικῆς πίστης τῶν ὕστερων χρόνων τῆς ἀρχαιότητας, στὴν ὁποία συνενώθηκαν οἱ λατρεῖες ἐπὶ μέρους «ἡλιακῶν θεοτήτων» μὲ κυριότερες τὶς λατρεῖες τοῦ Ἡρακλῆ καὶ τοῦ Μίθρα. Ἡ λατρεία τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου ἀναπτύχτηκε στοὺς λεγόμενους αὐτοκρατορικοὺς χρόνους τῆς Ρωμαιοκρατίας, ὡς μία μορφὴ μονοθεϊστικῆς πίστης, ποὺ ἦταν ἀπαιτητικὸ αἴτημα τῶν χρόνων ἐκείνων (βλ. Π. Τρεμπέλα Μυστηριακαὶ θρησκεῖαι καὶ Χριστιανισμός, Ἀθῆναι 1932, σελ. 23).
Ὅμως καμιὰ συσχέτιση τῆς παγανιστικῆς ἡλιολατρίας δὲ μπορεῖ νὰ γίνει μὲ τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Οἱ «ἡλιακὲς θεότητες» δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὸ ὑπέροχο θεῖο πρόσωπο τοῦ Σαρκωμένου Θεοῦ μας. Αὐτὰ τὰ παράδοξα «θεϊκὰ» φανταστικὰ πλάσματα εἶναι ἀπόλυτα ξένα ἀπὸ τὴ φύση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς παραθέτουμε σύντομη παράθεση τῆς μυθολογικῆς ἐξιστόρησής τους γιὰ νὰ καταλάβουν οἱ ἀναγνῶστες μας τὴ διαφορὰ τοῦ γλυκύτατου Ἰησοῦ μὲ τὸν Ἡρακλῆ καὶ τὸ Μίθρα, ποὺ ἐπιχειροῦν οἱ παγανιστὲς νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἡ Γέννησή Του εἶναι «κακέκτυπο δάνειο» τῆς γέννησης τοῦ Ἡρακλῆ καὶ τοῦ Μίθρα.
Ὁ Ἡρακλής ὑπήρξε καρπὸς αἰσχρῆς μοιχείας τοῦ «Θεοῦ» Δία μὲ τὴ θνητὴ ὄμορφη Ἀλκμήνη, σύζυγο τοῦ βασιλιᾶ τῶν Θηβῶν Ἀμφιτρύωνα. Ὁ ἐρωτομανὴς ψευτοθεὸς ἔβαλε στὸ μάτι τὴν θελκτικὴ βασίλισσα καὶ ζητοῦσε εὐκαιρία νὰ τὴν κατακτήσει ἐρωτικά. Ὅταν κάποτε ὁ σύζυγός της βρισκόταν σὲ κάποια ἐκστρατεία, μεταμορφώθηκε, πῆρε τὴ μορφὴ τοῦ συζύγου της καὶ μπῆκε στὴν κρεβατοκάμαρά τους, ὡς κοινὸς ἀπατεώνας. Ἦταν τέτοιο τὸ ἐρωτικό του πάθος, ποὺ ἐπιμήκυνε ὁ ἄθλιος τὴ νύχτα σὲ τριπλὸ χρόνο (τριέσπερο). Ἀπὸ αὔτη τὴν ἐμετικὴ μίξη γεννήθηκε ὁ Ἡρακλῆς. Ὅταν γύρισε ἀπὸ τὴν ἐκστρατεία ὁ Ἀμφιτρύων καὶ πληροφορήθηκε τὴν ἐγκυμοσύνη τῆς Ἀλκμήνης θέλησε νὰ τὴ σκοτώσει. Τότε συνέβη τὸ ἀπροσδόκητο: Ὁ ἐρωτομανὴς καὶ ἀπατεώνας «θεὸς» κατακεραύνωσε τὸν ἀτυχῆ ἀπατημένο σύζυγο. Μετὰ τὴ μοιχεία ἀκολούθησε ἄδικος φόνος! Αὐτὴ τὴν ἀνόητη καὶ ἀνήθικη μυθολογικὴ πίστη βρῆκαν οἱ νεοπαγανιστὲς νὰ τὴ συσχετίσουν μὲ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ!
Ὁ Μίθρας ἀνήκει στὴ μυθολογικὴ παράδοση τῶν Ἰρανῶν καὶ ἀνήκει στὶς λεγόμενες «ἡλιακὲς θεότητες» (βλ. Ξενοφ. Κύρου Παίδ. 8, 3, 12. 24 8). Ἡ λατρεία του ἐντάχτηκε στὴ ζωροαστρικὴ λατρεία. Γεννήθηκε (ὑποτίθεται) στὶς 25 Δεκεμβρίου ἀπὸ ἕναν βράχο, τὸν ὁποῖο περιμάζεψαν βοσκοί. Ἀναδείχτηκε ὁ ἀγαπημένος τοῦ ὕψιστου «Θεοῦ» Ἀχούρα Μάζδα καὶ καταστάθηκε μεσάζων τῶν ἀνθρώπων. Τὸ κακὸ στὸν κόσμο προξενοῦσε τὸ πρῶτο δημιούργημα τοῦ Ἀχούρα Μάζδα, ὁ ἄγριος ταῦρος. Ὁ Μίθρας τὸν φόνευσε καὶ κατέστη ἔτσι σωτήρας τῆς ἀνθρωπότητας. Θεωροῦνταν «θεὸς» τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ δικαίου. Μέσω τῶν μυστηρίων του οἱ ἄνθρωποι κατακτοῦσαν τὴν μετὰ θάνατον ζωὴ καὶ εὐδαιμονία. Οἱ πιστοί του τὸν ἀνέμεναν ὡς μελλοντικὸ κριτὴ τοῦ κόσμου, ὅπου θὰ ἀνταμείψει τοὺς καλούς, τοὺς δὲ κακοὺς θὰ παραδώσει στὸν κακὸ «θεὸ» Ἄριμαν νὰ τοὺς ἐκμηδενίσει (βλ. W.R. Haliday, The pagan Background of early Christianity, Liverp. 1928, σελ. 282).
Ἡ μυστηριακὴ θρησκεία τοῦ Μίθρα ὄντως ἔχει ἀρκετὰ στοιχεῖα, ποὺ τὴν κάνουν νὰ ξεχωρίζει ἀπὸ ὅλες τὶς ἀρχαῖες εἰδωλολατρικὲς θρησκεῖες. Ὁ λανθάνων μονοθεϊσμός, ἡ θεώρηση τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο, ἡ ἔννοια τοῦ σωτήρα, τὰ πλεῖστα ἠθικὰ στοιχεῖα καὶ ἡ ἐσχατολογία του, τὸν ἔκαναν ἴσως τὸν πιὸ Ἰσχυρὸ ἀντίπαλό του Χριστιανισμοῦ στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια. Ἀφότου ἡ λατρεία τοῦ Μίθρα εἰσήχθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Αὐρηλιανό (274 μ.Χ.) ὡς ἐπίσημη θρησκεία στὴ Ρώμη καὶ ταυτίστηκε μὲ τὴ λατρεία τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου ὡς Ἀήττητος Ἥλιος (Sol Invictus), καὶ ἀπὸ τὸν Διοκλητιανὸ (307 μ.Χ.) κατέστη αὐτοκρατορικὴ λατρεία καὶ ἐπίσημη λατρεία τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ τὰ πράγματα πῆραν ἄλλη τροπή.
Στὶς 25 Δεκεμβρίου λάβαιναν χώρα σὲ ὁλόκληρη τὴν αὐτοκρατορία μεγαλόπρεπες ἑορταστικὲς φιέστες, ὅπου ἔπαιρναν μέρος καὶ πολλοὶ χριστιανοί. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀναγκάστηκε νὰ ὁρίσει τὴν ἡμέρα αὔτη ὡς ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων στὴ Ρώμη, ὅπως προαναφέραμε, προκειμένου νὰ ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ὀργιαστικὴ μιθραϊκὴ λατρεία τοὺς πιστούς Της. Καὶ τὸ κατάφερε!
Παρ’ ὅλες τὶς ἐξωτερικὲς ὁμοιότητες τῶν «Μιθρουγέννων» μὲ τὰ Χριστούγεννα, καθὼς καὶ κάποιων ἄλλων στοιχείων τοῦ Μιθραϊσμοῦ μὲ τὸ Χριστιανισμό, στὴν οὐσία ὑπάρχει ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τους. Ὑποστηρίζουν οἱ νεοπαγανιστὲς ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἀντέγραψαν τὴ θρησκεία τοῦ Μιθραϊσμοῦ καὶ τὴν προσάρμοσαν στὸ Χριστιανισμό. Θέλουν νὰ ξεχνοῦν ὅμως ὅτι ὁ Μιθραϊσμὸς ὡς θρησκεία καὶ Ἰδιαίτερα τὰ λεγόμενα «μυστήρια τοῦ Μίθρα», ἀπὸ τὰ ὁποία ἀντλοῦμε τὰ περὶ τοῦ Μίθρα δόγματά του, εἶναι μεταγενέστερος τοῦ Χριστιανισμοῦ τουλάχιστον κατὰ διακόσια χρόνια (βλ. Β. Ἰωαννίδη Ὁ Μυστικισμὸς τοῦ Ἀπ. Παύλου, Ἀθῆναι 1957, σ. 86)! Ὁ Μιθραϊσμὸς συγκροτήθηκε καὶ συστηματοποιήθηκε ὡς θρησκεία τον 3ο μ. Χ.αἰώνα. Οἱ μεγάλοι ἐρευνητὲς J. Grill καὶ F. Cumont ἀπέδειξαν πὼς ὄχι μόνο δὲν ἐπέδρασε ὁ Μιθραϊσμὸς στὸν Χριστιανισμό, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο συνέβηκε: τὰ μιθραϊκὰ μυστήρια ἔλαβαν βασικὲς χριστιανικὲς ἐπιδράσεις (βλ. Π. Τρεμπέλα Ἀπολογητικαὶ Μελέται, τόμ. Ε’, σ. 101, Ἀθῆναι 1962).
Ἡ κακοποίηση τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης εἶναι τὸ κοινὸ γνώρισμα ὅλων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ προεξάρχοντες στὶς μέρες μας τοὺς νεοπαγανιστές. Ἡ πανούργα διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας εἶναι τὸ Ἰσχυρότερο ὅπλο τους. Ἐκμεταλλεύονται τὴν ἱστορικὴ ἄγνοια τῆς πλατιᾶς μάζας τῶν ἀνθρώπων ρίχνουν τὰ συνθήματά τους καὶ πλανοῦν τοὺς ἀδαεῖς.
Οἱ κοπιαστικὲς προσπάθειες τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ νὰ συκοφαντήσουν τὸ θεῖο πρόσωπό Του καὶ τὴν ἁγία Ἐκκλησία Του ἔχουν μηδαμινὰ ἀποτελέσματα διότι τὸ ψέμα καὶ ἡ ἀπάτη ἔχουν περιορισμένη δύναμη. Ἐν προκειμένω ἡ ἀπόπειρα τῶν νεοπαγανιστῶν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων εἶναι κλεμμένο δάνειο ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἑλληνικὲς καὶ Ἰρανικὲς μυθολογικὲς παραδόσεις πέφτει στὸ κενό. Δὲν πείθει οὔτε τοὺς ἴδιους ποὺ διαδίδουν αὐτὲς τὶς ἀνοησίες. Οἱ φυσιολατρικὲς ἑορτὲς τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου, τὶς ὁποῖες ἀνάμειξαν μὲ τὶς ἀρχαῖες παγανιστικὲς ἑορτὲς τῶν «ἡλιακῶν θεοτήτων» Ἡρακλῆ καὶ Μίθρα, δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ πανάρχαιες μαγικὲς τελετουργίες, τῶν ἀρχαίων μὲ σκοπὸ τὴ διάσωση τοῦ ἥλιου ἀπὸ τὴν καθοδική του πορεία! Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀποτρέπει τὴν προσέλκυση ὀπαδῶν στὶς ἀνόητες τελετουργίες τους. Οἱ τηλεοπτικὲς κάμερες εἶναι ὁ ἀψευδὴς μάρτυρας αὐτῆς τῆς σκληρῆς γιὰ τοὺς παγανιστὲς πραγματικότητας.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲ μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ κανέναν ἀπὸ τοὺς παγανιστικοὺς «θεούς». Πρώτιστα ὁ Χριστὸς εἶναι ὑπαρκτὸ ἱστορικὸ πρόσωπο καὶ ἐκεῖνοι ἀνύπαρκτα ὄντα, τερατώδεις νοητικὲς συλλήψεις εὐφάνταστων καὶ ἐν πολλοῖς διεστραμμένων πνευματικὰ ἀνθρώπων. Ἡ ποιοτικὴ ἐπίσης διαφορὰ μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλων τῶν παγανιστικῶν «θεοτήτων» εἶναι κυριολεκτικὰ χαώδης. Οὐδεμία σχέση ὑπάρχει μεταξύ τοῦ ἀπόλυτα ἀγαθοῦ, ἀναμάρτητου καὶ ἀπαθοῦς Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἄθλιων, παθιασμένων, ἀνήθικων καὶ γελοίων «θεοτήτων» τῆς ποικίλης εἰδωλολατρίας.
Ὁ Σαρκωμένος Λόγος, ὁ ἀληθινὸς Θεός μας «ἐκ νυκτὸς ἔργων ἐσκοτισμένης πλάνης ἱλασμὸν ἠμὶν (ἐποίησεν)» (κατὰ τὸν ὑμνογράφο τῶν Χριστουγέννων). Φώτισε τὶς ἀνήλιες καὶ ζοφώδεις, ἐξ’ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, καρδιές μας, διώχνοντας τὴν πλάνη καὶ τὴ σκοτοδίνη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ εἴμαστε ὄντως «Ἡλιολάτρες», μόνο ποὺ ὁ Ἥλιος ποὺ λατρεύουμε, δὲν εἶναι ὁ ὑλικὸς καὶ ἀναίσθητος ἡλιακὸς δίσκος τοῦ οὐράνιου στερεώματος, ἀλλὰ ὁ ζωντανὸς Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Ὁποῖος, γιὰ χάρη τῆς σωτηρίας μας, «σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἠμὶν» (Ἰωάν. 1, 14). Αὐτὸ τὸ μέγα ἱστορικὸ γεγονὸς ἑορτάζουμε λαμπρὰ τὴν ἁγία αὔτη ἡμέρα, πλημμυρισμένοι ἀπὸ ἄρρητη ἀγαλλίαση, ὅπως ἁρμόζει στὴν ὑποδοχὴ τοῦ Θείου Λυτρωτή μας!
Δυστυχώς την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθούν οι παράγοντες της αρχαία θρησκείας και για την Ανάσταση του Χριστού. Μια από τις προσφορότερες και συνάμα γελοιωδέστερες συγκρίσεις της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού είναι με αυτή του συριακού «θεού» Άδωνι. Σύμφωνα με το μύθο, η οποία ήταν πίστη της αρχαίας θρησκείας, η «θεά» του τυφλού ερωτικού ενστίκτου Αστάρτη – Αφροδίτη ενέπνευσε σφοδρό ερωτικό πάθος στην όμορφη Μυρσίνη για τον πατέρα της Θείαντα, επειδή εκείνος δεν τιμούσε τη «θεά» δια της «ιεράς πορνείας». Είναι γνωστό πως η λατρεία της «θεάς» γινόταν αναγκαστικά και επιτακτικά δια της πορνείας και όποιος άνδρας αρνούνταν να επισκεφτεί τους ναούς – πορνείας της τους τιμωρούσε σκληρά και παραδειγματικά, καθώς και τις γυναίκες που αρνούνταν να την «υπηρετήσουν» προσφέροντας πορνικό έρωτα στους ναούς της! Παραφρόνησε λοιπόν η «θεά» τον Θείαντα, και μέσα στην παραφροσύνη του πραγματοποίησε χωρίς να το θέλει, με την κόρη του εμετική αιμομιξία, καρπός της οποίας υπήρξε ο όμορφος Άδωνις. Αυτόν τον νέο αγάπησε παράφορα και έκαμε ερωμένο της η Αφροδίτη. Όμως ο έτερος εραστής της, ο άγριος «θεός» του πολέμου Άρης, εξαιτίας της ζήλιας του, (η Αφροδίτη απατούσε συστηματικά το σύζυγό της Ήφαιστο με τον αδελφό του Άρη), έστειλε έναν άγριο κάπρο, ο οποίος κατασπάραξε τον όμορφο νέο. Πεθαίνοντας πήγε στον Άδη.
Αλλά εκεί τον έκαμε ερωμένο της (σχέση μοιχείας και αυτή), η Περσεφόνη, σύζυγος του Πλούτωνα, και αιώνια τιμωρός των ανθρώπινων ψυχών. Η Αφροδίτη θρηνούσε το χαμό του εραστή της, όμως η Περσεφόνη δεν της τον έδινε, διότι τον ήθελε για τον εαυτό της! Τότε ο Δίας κανόνισε τέσσερις μήνες τον χρόνο να ανεβαίνει στον επάνω κόσμο και να τον χαίρεται ερωτικά η Αφροδίτη (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.1,στ.461).
Αυτή λοιπόν την ερωτική μοιρασιά των αχόρταγων ερωτικά «θεαινών» θεωρούν ως «ανάσταση» οι θωλοκουλτουριάδηδες και τη συσχετίζουν με την μεγαλειώδη Ανάσταση του Χριστού! Βλέπει κάποιος την παραμικρή ομοιότητα του γελοίου αυτού μύθου με την Ανάσταση του Χριστού; Ας δούμε και το μύθο της «νεκρανάστασης» του αιγυπτιακού «θεού» Όσιρι. Ο Όσιρις, ήταν αδελφός και εραστής της Ίσιδος, θεάς του έρωτα και προστάτης της μαγείας, όντας μάγισσα η ίδια. Παντού τα ίδια, οι «θεοί» ήταν αιμομίκτες και ερωτομανείς! Ο αδελφός τους Σηθ ή Τυφών ζήλευε την ευτυχία του αιμομικτικού ζεύγους, διότι ήθελε αυτός την αδελφή του για ερωμένη, και γι’ αυτό κατακρεούργησε τον Όσιρι και έριξε τα κομμάτια του στο Νείλο, (γνώριμες σχέσεις θηριωδίας μεταξύ όλων των παγανιστικών «θεών»). Η Ίσις απαρηγόρητη για το χαμό του εραστή αδελφού της μάζεψε τα κομμάτια του και με μαγικές τελετουργίες τον επανέφερε στη ζωή, ως Όρο. Όμως δε βρήκε τα γεννητικά του όργανα, αυτά που της χρειαζόταν περισσότερο, τα οποία αναζητούσε μάταια με θρήνους σε όλη τη γη. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσε να ξανακάνει εραστή της τον αδελφό της (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.9,στ.982)! Πάνω σε αυτή την αναζήτηση συστήθηκαν τα διαβόητα και αισχρά «μυστήρια» της «θεάς», τα οποία είχαν εισβάλλει και στη χώρα μας και τελούνταν με πάθος από τους «φωτισμένους» προγόνους μας (βλ. Πλουτάρχου: Περί Ίσιδος και Οσίριδος)! Η συγκόλληση, λοιπόν, του Όσιρι, από την ερωτομανή αδελφή του, με τα μαγικά της κόλπα, ονομάζουν οι «προοδευτικοί» «ανάσταση» και τη συσχετίζουν με την Ανάσταση του Χριστού! Αν είναι δυνατόν! Παρόμοιος είναι ο μύθος του φρυγικού «θεού» Άττι. Το ομορφόπαιδο Άττις σχετίζονταν με τη λατρεία της Κυβέλης – Άγδιστης- Ρέας, ή όπως ήταν γνωστή ως «Μεγάλη Θεά», της οποίας ήταν γιος και εραστής! Οι «θεοί» δεν της έδιναν εραστή, λόγω της αχαλίνωτης και επικίνδυνης ερωτομανίας της. Εκείνη όμως από το αίμα της «γέννησε» μέσω της Νάνας τον Άττι, τον οποίο έκαμε εραστή της (καθαρή αιμομιξία).
Απολαμβάνοντας τον αισχρό αιμομικτικό ερωτά τους στα βουνά της Φρυγίας, η ερωτομανής μάνα και ερωμένη «θεά» ζητούσε από το γιό και εραστή της αιώνια ερωτική αφοσίωση. Όταν όμως αυτός αθέτησε την αφοσίωσή του σ’ αυτή, προτιμώντας να νυμφευτεί την κόρη του Μίδα Σαγγαρία, η «θεά» προκάλεσε στον ανυπάκουο εραστή της φοβερή μανία, εξ’ αιτίας της οποίας ο τραγικός νέος αυτοευνουχίστηκε και πέθανε. Η ερωτομανής «θεά» θρηνούσε απαρηγόρητη για το κακό που τη βρήκε. Ο Δίας (και αυτός ήταν γιος και εραστής της, ως Ρέα) τη λυπήθηκε και της υποσχέθηκε ότι θα διατηρήσει το σώμα του Άττι ανέπαφο, έχοντας τη δυνατότητα να κινεί το μικρό του δάκτυλο (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.7,στ,1072)! Πάνω σε αυτόν τον άθλιο και αισχρότατο μύθο αναπτύχθηκαν τα φοβερά και αιματηρά «μυστήρια», κατά τα οποία οι νέοι ιερείς της «θεάς», οι περιβόητοι «γάλλοι», αυτοευνοχίζονταν εν μέσω παθολογικής έκστασης και άγριων κραυγών, κατά την εορτή της «θεάς».
Ένεκα της φρίκης που προκαλούσε το αποκρουστικό θέαμα των ευνουχισμών και των συχνών θανάτων των ευνουχισμένων ιερέων από ακατάσχετη αιμορραγία, απαγορεύτηκαν στα Ρωμαϊκά χρόνια! Αυτή ήταν λοιπόν και η «ανάσταση» του Άττι, η οποία κατά τους «ορθολογιστές» σχετίζεται με την Ανάσταση του Χριστού! Μελετώντας αυτές τις ανόητες, παιδαριώδεις και αισχρές μυθολογικές διηγήσεις δε βρίσκουμε κανένα, μα κανένα στοιχείο που να είναι κοινό με την ανάσταση του Χριστού. Οι παγανιστικοί «θεοί» είναι χαμένοι μέσα στη δίνη των παθών και των αδυναμιών τους και των απίστευτων κακιών τους. Αντίθετα ο Ιησούς Χριστός υπήρξε απόλυτα απαθής. Ουδεμία νύξη γίνεται σε ολόκληρη την αγία Γραφή για κάποιο πάθος ή αδυναμία Του. Είναι ο μόνος που τόλμησε να ρωτήσει: «τις εξ’ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας» (Ιωάν.8,46). Ο Σωτήρας μας δε ζούσε για τον εαυτό Του, αλλά για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Ίδιος ομολόγησε ενώπιον του Πιλάτου: «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήληθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιωάν.18,37), διότι «η χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο» (Ιωάν.1,17. Ο Θεός απέστειλε τον Υιόν Του στον κόσμο «ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν. 3,17).
Τα «πάθη» και οι «αναστάσεις» των παγανιστικών «θεών» είναι αναίσχυντες σεξιστικές περιπέτειες, οι οποίες αφορούν τους ίδιους και τα κτηνώδη και αχαλίνωτα ορμέμφυτά τους. Αντίθετα τα Άχραντα Πάθη, ο Σταυρικός Θάνατος και η ζωηφόρος Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όχι μόνο δεν έχει το παραμικρό ηθικό ψεγάδι και ιδιοτελή σκοπό, αλλά είναι αιώνια πρότυπα και μοναδικά παραδείγματα αγνότατου αλτρουισμού και αυτοθυσίας. Η υπέρτατη, αληθινή, και σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο γενομένη θυσία Του, έγινε για την σωτηρία του σύμπαντος κόσμου. Να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από κάτι, σαν τους παραπάνω, τυραννικούς «θεούς», οι οποίοι την κρατούσαν σε ερεβώδη πνευματικά σκοτάδια και σε διαρκή μαύρη δεισιδαιμονία!
Ας μας παρουσιάσουν όσοι έχουν αντίθετη άποψη, έστω και μια περίπτωση κάποιου παγανιστικού «θεού», που να νοιάστηκε πραγματικά για το ανθρώπινο γένος και να θυσίασε τη ζωή του γι’ αυτό. Όσο και να ψάξουν δε βρουν πραγματικά φιλάνθρωπο «θεό», διότι όλοι τους, όπως προαναφέραμε, ήταν μισάνθρωποι και απάνθρωποι. Αυτοί οι «θεοί» κάρφωσαν στον Όλυμπο τον ευεργέτη τον ανθρώπων τιτάνα Προμηθέα! Ο «νταής» του Ολύμπου Δίας κεραύνωσε και καρβούνιασε τον ιατρό Ασκληπιό, διότι είχε αναστήσει κάποιο άνθρωπο. «Αθάνατοι» ήταν μόνο οι «θεοί» και η λαχτάρα για αθανασία των ανθρώπων αποτελούσε φρικτή και ασυγχώρητη «ύβρη» γι’ αυτούς! Άλλωστε είναι γνωστό πως στην αρχαιοελληνική γραμματεία παρουσιάζονται οι άνθρωποι ως τραγικές υπάρξεις καταφρονεμένες από την κτηνώδη κοινωνία των «θεών». Οι άνθρωποι χρησίμευαν στους «θεούς» να τους λατρεύουν και να ικανοποιούν μέσω αυτών τα ταπεινά τους πάθη. Όποιος τολμούσε να μην τους λατρέψει ήταν προδιαγεγραμμένο το τραγικό του τέλος (δες P.Decharme, Ελληνική Μυθολογία, τομ.2, σελ.712)!
Ας διαβάσει όποιος αμφιβάλλει τη μυθολογία για να δει άπειρα παραδείγματα ανείπωτων εγκλημάτων «θεών» κατά άτυχων ανθρώπων, οι οποίοι δεν ήθελαν ή λησμόνησαν να τους λατρέψουν (βλ. Διόνυσος, Άρτεμις, Αφροδίτη, Δήμητρα, Ποσειδώνας, κλπ)! Τη μεγαλύτερη αξία για τους «θεούς» είχαν οι όμορφες θνητές, τις οποίες ήθελαν για ερωμένες τους, ή τους όμορφους νέους για ερωμένους τους (π.χ. Γανυμήδης, Άδμητος, Βράγχος, Υάκυνθος, κλπ)! Η τελική κατάληξη της ζωής των θνητών ήταν ο «ηερόεντας» (ομιχλώδης και σκοτεινός) Άδης! Σύμφωνα με τον Όμηρο «αύτη δίκη εστί βροτών, ότε τις κε θάνησιν» (αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων, όταν κάποιος πεθάνει) (Ομ.Οδυσ.Λ΄,214). Αυτή ήταν η τελική και μόνιμη καταδίκη των ανθρώπων, πλασμένη από το μίσος και τη ζήλια των «θεών», να σαπίζουν αιώνια και αναίτια στο σκοτεινό και αραχνιασμένο βασίλειο του απαίσιου Πλούτωνα. Αντίθετα για τις θνητές ερωμένες τους και τα νόθα «ημίθεα» τέκνα τους είχαν δημιουργήσει τα «Ηλύσια πεδία»! Η «θεϊκή» «δικαιοσύνη» και «φιλανθρωπία» του παγανισμού σε όλο τους το «μεγαλείο»! Η επαγγελία της αρχαίας θρησκείας για τη μετά θάνατο ζωή ήταν ο προορισμός των ανθρώπων στην αιώνια καταδίκη στου θεοσκότεινου Άδη, γιατί έτσι το ήθελαν οι μισάνθρωποι και ζηλιάρηδες «θεοί» της! Ας διαβάσει κάποιος τη διήγηση του αγρίως καταδιωκόμενου από τους «θεούς» θρυλικού Οδυσσέα και τη συνάντησή του με τις τραγικές ψυχές στα καταχθόνια βασίλεια του Πλούτωνα, και θα συμφωνήσει μαζί μας πως η αρχαία θρησκεία, και μόνο για τη δύσμοιρη μεταθανάτια κατάσταση των ανθρώπων, που πρέσβευε, όχι μόνο δεν έπρεπε να είχε οπαδούς, αλλά την πλήρη αποστροφή και την περιφρόνηση των ανθρώπων, ιδιαιτέρως των σύγχρονων μας!
Γνωστός είναι και ο μύθος του Ζαγρέα – Διόνυσου, στην ουσία του φρυγικού «θεού» της οργιαστικής βλάστησης Σαβάζιου, του οποίου η λατρεία εισήχθη στην Ελλάδα τον 8ο π. Χ. αιώνα με ανείπωτες σφαγές και βιαιότητες. Αυτός, κατά τους ορφικούς, ήταν καρπός αιμομικτικού έρωτα και βιασμού του Διός με την κόρη του Περσεφόνη! Και εδώ αιμομιξία και μάλιστα πατέρα και κόρης! Η ζηλόφθονα Ήρα, αδελφή και σύζυγος του Δία, παρακίνησε τους τερατώδεις «θεούς» τιτάνες να τον κατασπαράξουν, ενώ εκείνος έπαιζε ανέμελος, και να φάνε τις σάρκες του. Εδώ έχουμε και κανιβαλισμό, συνηθισμένο φαινόμενο στον «κόσμο» των παγανιστικών «θεών»! Ο φόνος επετεύχθη, καθώς και ο κανιβαλισμός! Η Αθηνά κατάφερε να διασώσει την καρδιά του Διονύσου από τους κανίβαλους «θεούς», την έφερε στο Δία, ο οποίος την κατάπιε. Κατόπιν με το βιασμό της ανήλικης κόρης του Κάδμου Σεμέλης από τον ερωτομανή Δία, γεννήθηκε ο νέος Διόνυσος. Αλλά το έγκλημα του βιασμού της άτυχης ανήλικης κόρης δε σταμάτησε στο «θείο» βιασμό της, μόλις τελείωσε ο ερωτομανής, βιαστής, παιδεραστής, κλπ, «θεός», την κατακεραύνωσε, τη σκότωσε, διασώζοντας βεβαίως το έμβρυο – κανακάρη του (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. ΙΑ΄, σελ.889)! Αυτή τη γελοία και συνάμα ανήθικη (ακατάλληλη για ανηλίκους) διήγηση – θρησκευτική πίστη των προγόνων μας, εννοούν ως … ανάσταση και τη βάζουν ως μέτρο σύγκρισης με τη μεγαλειώδη Ανάσταση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού! Παρενθετικά αναφέρουμε πως από τα αποκαΐδια των τιτάνων έφτιαξαν οι μισάνθρωποι «θεοί» τους ανθρώπους, τρανή απόδειξη ότι η ανθρώπινη φύση είναι τιτανική δηλαδή κακή και εντελώς διάφορη της «καλής» φύσεως των «θεών»! Eίναι κυριολεκτικά θλιβερό πνευματικό-κοινωνικό φαινόμενο, όμως οι παράγοντες και οι οπαδοί της αρχαίας θρησκείας ισχυρίζονται ότι ο Σωτήρας και Λυτρωτής Ημών Ιησούς Χριστός “είναι” ο Διόνυσος !!!
timesofvoulgaroktonos.blogspot.com
