ΟΑλέξης Τσίπρας έχει μια φυσική γλυκύτητα ως συνομιλητής, είναι ο άνθρωπος που θα έπινες ευχαρίστως καφέ μαζί του (εντάξει δεν θα τα έσπαγες και στα μπουζούκια – να το παίζεις ΠΑΣΟΚ έχει… όρια). Δεν ξέρω αν αυτό είναι η προσωπική του γοητεία που έγραψε χθες εδώ ο Καμπουράκης, αλλά σίγουρα είναι ευχάριστος τύπος. Ίσως από αυθορμητισμό, ίσως και γιατί από πολύ νεαρός εμπέδωσε αυτό που είχε δηλώσει για τη δέουσα εικόνα του πολιτικού: «Η δύναμη είναι στο παραμύθι».
Αυτή η εικόνα έκανε χθες τον Καμπουράκη να γράψει ότι κατά τη συνέντευξη στην εκπομπή του, διερωτάτο «πώς θα ήταν αυτό το κόμμα αν δεν κατατρεχόταν από το κακό χούι να κατασκευάζει εχθρούς. Αν δεν διαπνεόταν από το συλλογικό δόγμα «πας μη ων μεθ΄ ημων, καθ΄ημών».
Και λίγο πιο κάτω γράφει: «Δεν ξέρω αν ο ίδιος ο Τσίπρας έχει προσωπικά αυτή τη νοοτροπία, θέλω να ελπίζω πως όχι. Η διαπροσωπική του επαφή πάντως δείχνει το αντίθετο» (ότι δεν την έχει). Άρα το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι φταίνε τα στελέχη που εκφράζουν εχθροπάθεια. Όπως γράφει «έχουν υπάρξει πολλοί που σε κάποια φάση ο Αλέξης τους γοήτευσε, για να φτάσουν στη συνέχεια οι παρατρεχάμενοι να τους απογοητεύσουν».
Δεν είμαστε καλοί στις προσωπογραφίες, ούτε στις προσωπικές εμβαθύνσεις. Δεν μας αφορούν και δεν τις δικαιούμαστε άλλωστε. Πολιτικά κρίνοντας όμως, και έχοντας επί πολλά χρόνια επαγγελματική ενασχόληση με τα της Αριστεράς, γνωρίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έτσι προ Τσίπρα.
Δεν θα αναφερθούμε στο «προγονικό» κόμμα, το ΚΚΕ εσωτερικού, που ήταν κόμμα διανοουμένων. Και επί Μαρίας Δαμανάκη, και επί Νίκου Κωνσταντόπουλου και επί του (πιο αριστερού και από τον Τσίπρα) Αλέκου Αλαβάνου, ο Συνασπισμός και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολιτικό κόμμα, με πολιτικές θέσεις και αρχές. Τις αποδεχόσουν ή τις απέρριπτες, και πάλι φίλος παρέμενες. Τα άλλα κόμματα, τα στελέχη τους, οι οπαδοί τους ήταν πολιτικοί αντίπαλοι. Δεν ήταν μισητοί εχθροί προς κατακραυγή και ηθική εξόντωση.
Αυτή η ποιοτική αλλαγή επήλθε επί Τσίπρα. Συνέβαλε βέβαια και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τις πύλες του και εγένοντο εις πολιτικήν σάρκαν μίαν καμιά δεκαριά αριστερίστικες οργανώσεις, που σαφώς τον μπόλιασαν με υπερβολική δόση «ταξικού» μίσους – όπως ονομάζουν την κοινωνική εχθροπάθεια που εκπέμπουν.
Όμως όλοι αυτοί, όλα αυτά, μπορούσαν να καθοδηγηθούν από τον απόλυτο ηγέτη που ήταν ο Αλέξης. Αλλά γι’ αυτό χρειαζόταν πολιτική παιδεία, η οποία απείχε από αυτή των προηγούμενων αρχηγών του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ / ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε ο Αλέξης ερχόταν από την ΚΝΕ με μια πρωτόλεια γνώση της Αριστεράς, καθώς από την οργάνωση τον χώρισε το ρήγμα της διάσπασης και δεν πρόλαβε να γίνει ούτε Κνίτης. Έτσι χωρίς θεωρητικές εμβαθύνσεις, και με ροπή προς αυτό που ο Βενιζέλος χαρακτήρισε ως «εκτσογλανισμό της πολιτικής», έδωσε το σταλινικό σύνθημα «Εξοντώστε τον αντίπαλο».
Γιάννης Σιδέρης
14/12/2022
Απο liberal.gr
