ΜΝΗΜΗ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Β΄
(7η Ιουλίου 1890- 1η Απριλίου 1947)
– Γράφει ο Διονύσιος Βουλγαρόπουλος, δημοσιογράφος,
– Τέως υπαξιωματικός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής.
– Τηλ. 6973 945505
Μια μεγάλη προσωπικότητα , που υπηρέτησε την Ελλάδα και τους Έλληνες σε μοναδικά κρίσιμες ιστορικές στιγμές, ως Ανώτατος Άρχοντας της χώρας ήταν ο Βασιλεύς Γεώργιος Β’.
Ο πρίγκιπας Γεώργιος υπήρξε ο πρωτότοκος υιός του αείμνηστου Στρατηλάτη και Βασιλέως των Ελλήνων Κωνσταντίνου ΙΒ’ και της Βασίλισσας Σοφίας.Έζησε χαρούμενες αλλά και πικρές στιγμές στον βίο του.
Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, φέροντας το βαθμό του Υπολοχαγού, υπηρετών ως υπασπιστής του πατρός του Διαδόχου Κωνσταντίνου. Τότε έλαβε το βάπτισμα του πυρός, εκεί γνώρισε την αξία του θάρρους, εκεί ένοιωσε τα πρώτα σκιρτήματα των πολεμικών ενθουσιασμών και των εθνικών συγκινήσεων, όταν έβλεπε τους Εύζωνες να πολεμούν εναντίον του τουρκικού εχθρού, απελευθερώνοντας τους σκλάβους αδελφούς.
Σαραντάπορος, Ελασών, Γιαννιτσά, Σέρβια Κοζάνης, Βέροια, υπήρξαν οι βωμοί της ελληνικής ανδρείας,που ύφαναν την μορφήν του σιωπηλού στρατιώτη της Ελλάδος Γεωργίου. Διηγούνταν οι αγωνιστές των Βαλκανικών Πολέμων ότι καθ’ ην στιγμήν ο Ελληνικός Στρατός ύψωνε την γαλανόλευκη εις τα Γιαννιτσά, κάποιος αιωνόβιος οπλαρχηγός πλησίασε τον πρίγκιπα Γεώργιο και δείχνοντάς του μία σπάλα του είπε με προφητική διαίσθηση:
«Κοίτα εδώ πρίγκιπά μου, η μοίρα σου γράφει και λύπες μεγάλες, αλλά και θεόρατη δόξα» και γυρίζοντας στους επιτελείς αξιωματικούς που περιτριγύριζαν τον Αρχιστράτηγο –Διάδοχο Κωνσταντίνο πρόσθεσε: « Ε , σεις που είστε νέοι θυμηθείτε με κάποια μέρα όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, το είδα στο όνειρό μου, θα σώσει κάποτε την Ελλάδα από μεγάλο κίνδυνο ο γυιός του Κωνσταντίνου». Και πράγματι η προφητεία βγήκε αληθινή στο έπος του 1940-‘41.
Μετά τους θριάμβους των Βαλκανικών Πολέμων, βίωσε εξαιτίας της Αντάντ και του Βενιζέλου την εξορία τα έτη 1917-1920. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μετέβη στο μέτωπο στην Μικρά Ασία μαζί με τον πατέρα του Βασιλέα Κωνσταντίνο κατά τις νικηφόρες επιχειρήσεις του 1921. Ωστόσο, τα πάντα ανετράπησαν με την καταστροφή του 1922. Τότε έγινε Βασιλεύς καθώς η επανάσταση των βενιζελικών αξιωματικών Πλαστήρα-Γονατά αξίωσε την παραίτηση του πατέρα του και εν συνεχεία του επέβαλε «υποχρεωτική άδεια», αλλάζοντας ολοκληρωτικά το πολίτευμα της χώρας.
Επανήλθε θριαμβευτικά στην Ελλάδα το 1935 έπειτα από τα συνεχόμενα διαλυτικά κινήματα των ετών 1924-1935. Προείδε την επερχόμενη θύελλα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και παραμέρισε κάθε άλλη σκέψη, προετοιμάζοντας τις Ένοπλες Δυνάμεις για τον πόλεμο. Με συνεργάτες του τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά από το 1936 και τον Στρατηγό Παπάγο αναζωογόνησαν την πολεμική ισχύ του Έθνους.
Την εποχή που ο Άξων (Γερμανία & Ιταλία) κυβερνούσε όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο, από τα Πυρηναία έως τα σύνορα με τη Σοβ. Ένωση, η μικρή άλλα γενναία Ελλάς είχε το σθένος να αντιταχθεί. Από το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940 έως τα τέλη του Μαΐου του 1941 (όποτε καταλήφθηκε η Κρήτη, μετά από σκληρή μάχη) ο Βασιλεύς Γεώργιος Β και οι Ελληνικές Κυβερνήσεις (Ι. Μεταξά, Αλ. Κορυζή, Εμμ. Τσουδερού) αντιστάθηκαν σε αυτή την επίθεση. Και κοντά σε αυτούς τους ηγέτες σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός στα βουνά τής Ηπείρου και της Μακεδονίας με την λόγχη και το αίμα του μετέτρεψε το ηρωικό «ΟΧΙ» σε μία ανεπανάληπτη Εποποιία. Συνέχισε τον πόλεμο κατά των κατακτητών στην Αφρικανική έρημο μέχρι της τελικής νίκης. Όμως η σκληρή μοίρα δεν του επέτρεψε να συνεορτάσει με τον ελληνικό λαό την απελευθέρωση του 1944. Ο πόνος αυτός δεν μείωσε την αγάπη του προς το ελληνικό έθνος. Στάθηκε πάντοτε σταθερός επί του ελληνικού βαράθρου.
Ο Γεώργιος Β΄, έδωκε φιλοσοφικό περιερχόμενο εις την ζωή του και εις τον αγώνα αυτό της Ελλάδος. Εκτιμώντας τις αρετές του ο ελληνικός λαός, τον επανέφερε το 1946 εις την αγαπημένη γη.
Ωστόσο, την 1η Απριλίου του 1947 έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, με σεμνότητα, με την οποία έζησε και με την ίδια σεμνότητα υπηρέτησε το έθνος, με αφοσίωση, με αυταπάρνηση και με πάθος.
Η Ελλάς επί της βασιλείας του μεγάλωσε και εδέχθη εις την αγκαλιά της τα Δωδεκάνησα. Ο Γεώργιος Β΄, έκλεισε ευτυχισμένος τα μάτια του για να μείνει για πάντα στην Ιστορία, ως ο ένας από τους ενδοξότερους Βασιλείς του ελληνικού έθνους, διότι υπήρξε ο βασιλεύς των “ΟΧΙ”, ο βασιλεύς της νίκης, ο βασιλεύς του καθήκοντος.