Ακούγοντας τη λέξη, ο νους μας πάει στο ΚΚΕ, ή σε τίποτα αριστερίστικες οργανώσεις.Η συγκεκριμένη λέξη, στατιστικά πρέπει να είναι η πιό εξαφανισμένη από τα κείμενα ενημερωτικών εκπομπών των ΜΜΕ.
Υπάρχουν, το ξέρουμε, αλλά κανείς δεν ασχολείται ΕΥΘΕΩΣ μ’ αυτούς. Όσοι από εσάς πιστεύετε ότι οικογένειες και άνθρωποι, όπως ο Βαρδινογιάννης, ο Μαρινάκης, ο Λάτσης, οι πανίσχυροι εφοπλιστές και μια παραδοσιακή “ανώτερη τάξη” δεν είναι οι πραγματικοι “κυβερνήτες” της χώρας, προφανώς ζείτε σε ένα δικό σας παραμύθι.
Από την πλευρά της πολιτικής και των πολιτικών, πάντα κάποιοι “εκλεκτοί” τους είναι εκείνοι που μονοπωλούν και την κυβερνητική εξουσία. Πέρα από την μοναδική στα παγκόσμια δεδομένα σε χώρες του δυτικού κόσμου, ανακύκλωση προσώπων από τις ίδιες πολιτικές οικογένειες σε θέσεις πρωθυπουργών, τα όποια άλλα “παραγόμενα” πολιτικά πρόσωπα που θα αναρριχηθούν στην κορυφή, είναι κι αυτά της απολύτου αποδοχής από την ολιγαρχία.
(ο ¨αστικός μύθος” ότι στο γραφείο του Χρήστου Λαμπράκη ο Σημίτης στεκόταν επί 20 λεπτά όρθιος πριν πάρει την άδεια να καθίσει, μόνο “μύθος” δεν ήταν)…
Σήμερα δεν ζούμε κάτι άλλο από “μια από τα ίδια”. Το μείγμα συμφερόντων ολιγαρχών και πολιτικών του ποιοτικού προσδιορισμού που εκφράζει ΚΑΙ η σημερινή κυβέρνηση, είναι το κακό το ριζικό μας.
Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αρκετούς ολιγάρχες “παλιάς κοπής”.Η διαφορά με τους σημερινούς, είναι ότι ήταν πιο “διακριτικοί”.
Και εκείνοι “τσιμέντωναν” τους “ενοχλητικούς”, αλλά όχι τόσο κραυγαλέα. Κι εκείνοι είχαν φίλους δικαστές, αλλά ήταν πιο “κομψοί” στα καλοπιάσματα…Ένας πασίγνωστος βιομήχανος, ήταν πελάτης μου στο marketing.Ήμουν δεν ήμουν 27 χρονών κι εκείνος πάνω από 70.Με συμπαθούσε.Του άρεσε (μου έλεγε) η “άγνοια κινδύνου” που είχα. (πολύ αργότερα κατάλαβα τι εννοούσε και έριχνα φάσκελα στον καθρέφτη)…
Μια μέρα με ρώτησε αν ξέρω πόκα. Ήξερα και μάλιστα αρκετά πάνω από τη βάση…Μου ζήτησε να συμμετέχω σε ένα τραπέζι, όπου θα ήταν εκείνος, εγώ, ένας πολύ γνωστός τραγουδιστής και ένας δικαστής.Φυσικά το ύψος των “χτυπημάτων” σε τέτοιες παρέες, κάποιες φορές ήταν ίσο με ένα διαμέρισμα 50 τετραγωνικών στη Νέα Σμύρνη.
Εκείνη την εποχή είχε ένα μεγάλο δικαστήριο για κάτι ακίνητα που διεκδικούσαν κι άλλοι. (ποτέ δεν έμαθα περισσότερα). Ο τραγουδιστής έπαιζε συχνά με τον δικαστή πόκα και ναι σωστά καταλάβατε ήταν ο ίδιος που θα δίκαζε την υπόθεση με τα ακίνητα.
Πριν ξεκινήσουμε, ο βιομήχανος της ιστορίας, μας έδωσε (σε εμένα και τον τραγουδιστή) δικά του λεφτά (6 εκατομμύρια), με δική μας αποστολή να τα χάσουμε μέχρι δραχμής. Η πρώτη ώρα (δεν θα το ξεχάσω ποτέ), ήταν “κόλαση”.Ο δικαστής δεν είχε πιάσει μεγαλύτερο φύλλο από βαλέ. Να θέλεις να χάσεις και να μην μπορείς…
Τελικά του γύρισε λίγο και μέσα στην επόμενη ώρα εμείς ψάχναμε για κέρματα στις τσέπες, εκείνος είχε αγοράσει 5-6 διαμερίσματα και ο πελάτης μου απέκτησε πολλές ελπίδες να ευνοηθεί στο δικαστήριο. (λίγους μήνες μετά έμαθα ότι “καλά πήγε”)…
(απόσπασμα από το “υπό κατασκευή” βιβλίο “Το νου σου μυρμηγκάκι θα σε πατήσουν”)