Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Εν μέσω προεκλογικής περιόδου υποψήφιοι ευρωβουλευτές και κομματάρχες θυμήθηκαν το τρίπτυχο πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια. Το βασικό, δηλαδή, πρόταγμα του συντηρητισμού, διά του οποίου περιγράφεται η «ταυτότητα» του προσώπου.
Φυσικά δεν έχω καμία ελπίδα ότι αυτοί που το χρησιμοποιούν όχι απλά το εννοούν, αλλά έστω και καταλαβαίνουν τι ακριβώς λέει.
Και αυτό διότι έχουν δώσει άπαντες σαφή δείγματα. Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να έρχονται αυτή τη στιγμή ύστερα από πέντε χρόνια διακυβέρνησης για κάθε κόμμα την τελευταία δεκαετία και να θεωρούν ότι οι Έλληνες πολίτες είναι χαχόλοι.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ακριβώς μπορούν ανερυθρίαστα να χρησιμοποιούν τον όρο πατρίδα, όταν οι μεν υπέγραψαν και οι δε εφαρμόζουν -δίχως να λαμβάνουν υπόψη τους τις εκατοντάδες παραβιάσεις των Σκοπιανών- τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Πατρίδα, κύριοι και κυρίες, των συστημικών κομμάτων δεν είναι το Κολωνάκι και οι περιβάλλοντες χώροι του. Πατρίδα είναι οι βραχονησίδες μας που «γκριζάρουν» οι Τούρκοι, πατρίδα είναι η Κύπρος μας, την οποία εγκαταλείπουν ακόμη μία φορά για χάρη αλλοτρίων συμφερόντων.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς χρησιμοποιούν τον όρο θρησκεία αυτοί οι οποίοι έκλεισαν τις εκκλησίες για τον πολίτη επί των λοκντάουν και αυτοί που δίχως διάλειμμα επιτίθενται στην ορθόδοξη πίστη μας, εισηγούμενοι κάθε λογής αντιχριστιανικά μέτρα.
Μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πώς δεν ντρέπονται να χρησιμοποιούν τον όρο «οικογένεια» αυτοί οι οποίοι προ λίγων εβδομάδων πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη επίθεση κατά της οικογένειας, όταν ψήφιζαν για τον γάμο των ομοφυλοφίλων.
Η μοναδική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι στο δικό τους μυαλό οι συγκεκριμένες λέξεις έχουν εντελώς διαφορετικό νόημα.
Πατρίδα τους ίσως είναι οι Βρυξέλλες για τη μεταφορά εξουσιών, στις οποίες αγωνίζονται συνεχώς απομειώνοντας το έθνος – κράτος κατά γενική ομολογία.
Θρησκεία τους δεν μπορεί να είναι άλλη παρά τα woke προτάγματα τα οποία προσπαθούν συνεχώς να υλοποιήσουν με φονταμενταλιστικού τύπου φανατισμό.
Ο δε δικός τους ορισμός περί του τι εστί «οικογένεια» έχει πλέον γίνει ολοφάνερος, από το γεγονός ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να δίνουμε επιδόματα μητρότητας… σε άντρες.
Είναι σαφές ότι η πολιτική ελίτ της χώρας επιχειρεί να αλώσει την ίδια τη γλώσσα και να ανανοηματοδοτήσει βασικές της λέξεις, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή της, στοιχηματίζοντας στο ότι διά της κυριαρχίας της στο ενημερωτικό τοπίο θα καταφέρει να το περάσει ως κάτι «δεδομένο» και αναπόφευκτο.
Προσπαθούν να κρύψουν τις πομπές τους πίσω από τόσο σημαντικές λέξεις.
Και δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι ακριβώς αυτού του είδους τις καταστάσεις είχε στο μυαλό του ο Σάμιουελ Τζόνσον όταν έγραφε ότι «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του παλιανθρώπου».
*Υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΝΙΚΗ