Εδώ και αρκετό καιρό είμαστε εκτεθειμένοι σε μυριάδες σιωπηλούς δολοφόνους. Ανεπαίσθητους δολοφόνους τόσο του φυσικού σώματος όσο και του πνεύματος. Συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους δολοφόνους ήταν ακούσιοι και ήταν απλώς…
Εδώ και αρκετό καιρό είμαστε εκτεθειμένοι σε μυριάδες σιωπηλούς δολοφόνους. Ανεπαίσθητους δολοφόνους τόσο του φυσικού σώματος όσο και του πνεύματος.
Συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους δολοφόνους ήταν ακούσιοι και ήταν απλώς το αποτέλεσμα της άγνοιας ή της ανύπαρκτης κατανόησης του μη υλικού κόσμου του πνεύματος. Νιώθαμε επίσης ότι η επιστήμη ήταν μάλλον ανίκανη να ανιχνεύσει τις λεπτές μεταβολές των συναισθημάτων, όπως η κατάθλιψη ή το “απλά δεν αισθάνομαι καλά”. Όλες αυτές οι “μετρήσεις” ήταν πολύ διαφοροποιημένες για να εμφανιστούν στις διάφορες κλασσικές μετρήσεις.
Πλέον όμως αρκετός κόσμος είναι πεπεισμένος πως πολλά από αυτά για τα οποία θα αναφερθούμε γίνονται σκόπιμα. Μας εξοντώνουν σκόπιμα ή, τουλάχιστον, μας αρρωσταίνουν σκόπιμα. Η ανθρωπότητα δολοφονείται σκόπιμα.
Εάν θεωρείτε πως αυτή είναι μια μάλλον ριζοσπαστική υπόθεση και ‘ενοχλήστε’ από αυτήν, ας την αφήσουμε στην άκρη προς το παρόν. Υπάρχει παρ’ όλ’ αυτά ένα καλό επιχείρημα, ακόμη και αν δεν είστε πρόθυμοι να δεχτείτε αυτή την ακραία αντίληψη. Και, όπως συνήθιζε να λέει συχνά στους ασθενείς του ο διακεκριμένος Ελβετός ψυχίατρος Καρλ Γιουνγκ, “Λοιπόν, μπορεί να κάνω και λάθος”.
Υπάρχουν πολλά προφανή πράγματα στον κόσμο που μας σκοτώνουν γλυκά… και υπάρχουν και άλλα που μας σκοτώνουν βίαια. Η ρύπανση είναι το κυριότερο από αυτά- ο αέρας που αναπνέουμε και το νερό που πίνουμε είναι τοξικά – πιθανώς πιο τοξικά από ό,τι μας οδηγούν να πιστεύουμε (αυτό είναι το “γλυκό” μέρος). Στην συνέχεια, στην τοξική λίστα έχουμε τα περισσότερα από αυτά που τρώμε, με το προφανές να είναι το γρήγορο φαγητό, το όχι και τόσο προφανές να είναι τα επεξεργασμένα τρόφιμα, και ο πραγματικά γλυκός ένοχος να είναι οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί. Υπάρχουν και άλλοι “προφανείς δολοφόνοι” εκεί έξω, απλά δεν υπάρχει χώρος να τους συμπεριλάβουμε όλους.
Μερικά από τα πιο “όχι και τόσο προφανή” πράγματα, με τα οποία κάποιοι από εσάς μπορεί να έχετε πρόβλημα, είναι πράγματα όπως το 5G και πραγματικά κάθε ηλεκτρομαγνητική ρύπανση, η οποία περιλαμβάνει ακόμη και τα ραδιοκύματα.
Τα περισσότερα φάρμακα είναι τοξικά, ακόμη και οι ίδιοι οι γιατροί μπορεί να είναι αρκετά τοξικοί και ένοχοι να μας σκοτώνουν γλυκά, αν και θα στοιχηματίζαμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς το κάνουν αυτό ακούσια (πόσες φορές έχετε διαβάσει στατιστικά στοιχεία ότι “οι θάνατοι που οφείλονται σε γιατρούς, νοσοκομεία και φαρμακευτικά προϊόντα” κατατάσσονται στην πρώτη πεντάδα των παγκόσμιων δολοφόνων;) Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα σε αυτήν την λίστα που θα χρειαζόταν ολόκληρος τόμος για να τα παρουσιάσουμε όλα.
Στην πραγματικότητα, δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση αν κάθε πράγμα που συναντάμε καθημερινά είναι χημικά τοξικό με κάποιο τρόπο (που σημαίνει ότι είναι υπεύθυνο για την καταστροφή των ιστών του φυσικού μας σώματος).
Πολλοί άνθρωποι εκεί έξω δεν γνωρίζουν πραγματικά τα περισσότερα από αυτά τα πράγματα, ή νομίζουν ότι η ζημιά που μπορεί να προκαλέσουν είναι τόσο ελάχιστη που πραγματικά δεν έχει μεγάλη σημασία. Ισχύει όμως το εξής, όλα αυτά λειτουργούν αθροιστικά στο φυσικό μας σώμα.
Και πάλι, όλα αυτά είναι πράγματα για τα οποία οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τουλάχιστον ακούσει ότι μπορεί να έχουν άσχημες επιπτώσεις. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους, και πάλι, πιθανότατα σκέφτονται ότι οι εξουσίες δεν θα επέτρεπαν πράγματα εκεί έξω που θα μπορούσαν πραγματικά να μας βλάψουν. Και εάν το σκεφτείς, υπάρχουν τόσες πολλές κυβερνητικές υπηρεσίες που ρυθμίζουν όλα αυτά τα πράγματα και κάνουν ό,τι μπορούν για να μη μας βλάψουν (ίσως όμως και όχι…).
Όλοι έχουμε δει ταινίες όπως η Έριν Μπρόκοβιτς (2000) και το Dark Waters (2019) που δείχνουν τον ηρωισμό των ατόμων που πολεμούν τους μεγάλους ρυπογόνους κολοσσούς και κερδίζουν εκατομμύρια δολάρια για τα θύματά τους. Όσο όμως και αν αυτό ακούγεται ελπιδοφόρο, οι ‘κακοί’ σε αυτές τις ταινίες είναι ως επί το πλείστον μερικά επίπεδα πιο κάτω από τους πραγματικούς ενόχους. Σίγουρα, υπάρχουν κακές εταιρείες αλλά και διευθύνοντες σύμβουλοι που τις διοικούν. Είναι πράγματι μέρος της ατζέντας.
Μερικοί από τους μεγαλύτερους ευγενείς δολοφόνους εκεί έξω είναι οι δολοφόνοι της ψυχικής υγείας, καθώς και τα φάρμακα που τους συνοδεύουν. Θα έβαζα επίσης τους προαναφερθέντες δολοφόνους των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων σε αυτή την ομάδα, και ίσως ακόμη και μερικούς από τους ρύπους που επιτίθενται στο μυαλό μας και όχι στο σώμα μας -κανείς δεν δίνει μεγάλη προσοχή σε αυτό- σε λεπτές επιδράσεις στην προσωπικότητα, τη νόηση κ.λπ. Για παράδειγμα, το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης για τα εμβόλια Covid που μας βλάπτουν είναι το πώς μας βλάπτουν σωματικά. Ακούτε ελάχιστα για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στον εγκέφαλο (εκτός από τις σωματικές), την προσωπικότητα ή το πνεύμα.
Τα ανθρώπινα όντα είναι αρκετά λεπτά βιολογικά συστήματα, και αυτό είναι μόνο το φυσικό μέρος μας. Το νοητικό/συναισθηματικό μέρος είναι επίσης αρκετά λεπτό, και το πνευματικό μέρος είναι τόσο λεπτό που αγνοείται εντελώς. Ακόμη και τα δύο πρώτα από αυτά, το σωματικό και το νοητικό, αγνοούνται σε μεγάλο βαθμό. Το μόνο μέρος τους στο οποίο δίνεται μεγάλη προσοχή είναι το μέρος της κορυφής του παγόβουνου. Η πλειονότητα αυτών των συστημάτων βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της ακαθάριστης επίγνωσης, ωστόσο αυτό το κρυφό επίπεδο (ή αυτά τα κρυφά επίπεδα) έχει μεγαλύτερη επιρροή στην ευημερία του ατόμου από ό,τι το σχετικά μικρό τμήμα του παγόβουνου στο οποίο εστιάζεται όλη η προσοχή.
Ας γίνουμε όμως λίγο πιο σαφείς.
Η σύγχρονη ιατρική είναι ως επί το πλείστον μια επιστήμη της στατιστικής. Η πλειοψηφία κυριαρχεί εδώ, η μέση της καμπύλης είναι αυτό που λαμβάνεται υπόψη. Σχεδόν κάθε ιατρική “δήλωση” δίνεται ως ποσοστό. Ποιο ποσοστό θα επιβιώσει από έναν συγκεκριμένο καρκίνο, ασθένεια ή τρόπο θεραπείας, ποιο ποσοστό θα είναι ακόμα ζωντανό σε 5 χρόνια, ποιο ποσοστό θα υποστεί παρενέργειες – και πάει λέγοντας. Πολύ λίγη σκέψη δίνεται στις ακραίες τιμές. Στην πραγματικότητα, ορισμένες παρενέργειες πέφτουν τόσο πολύ έξω από μια σχετική στατιστική, ώστε αυτές οι παρενέργειες αγνοούνται εντελώς- ωστόσο, αυτές οι αγνοούμενες παρενέργειες θα μπορούσαν να έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής.
Ακολουθεί ένα παράδειγμα: Υπάρχουν δεκάδες πελάτες που επισκέπτονται γιατρούς με το κοινό χαρακτηριστικό της κατάθλιψης. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν τάσεις αυτοκτονίας- απλά έχουν αυτό που οι ίδιοι ορίζουν ως μια μίζερη ζωή. Η ζωή τους απλώς δεν είναι η ζωή που οραματίστηκαν. Ίσως δεν γνωρίζουν καν ότι έχουν κατάθλιψη, αλλά μετά από περαιτέρω αξιολόγηση, φαίνεται ξεκάθαρα ότι απλώς δεν είναι ικανοί να είναι πλήρως ευτυχισμένοι, να έχουν κίνητρα, να είναι περίεργοι για τη ζωή ή ακόμη και να ενδιαφέρονται για τη ζωή.
Αυτοί οι ασθενείς δεν διαθέτουν πραγματικά κανένα από τα τυπικά τραύματα στην ζωή τους που μπορεί να προκαλέσουν κατάθλιψη. Τι συμβαίνει τότε; Ποιος εξωτερικός παράγοντας τους επηρεάζει; Το περιβάλλον (δεν αναφερόμαστε φυσικά στην κλιματική αλλαγή); Ναι. Η κουλτούρα; Ναι. Η κοινωνική παρακμή και ανηθικότητα; Ναι. Το φαγητό που τρώνε; Ναι. Τα φάρμακα που παίρνουν; Ναι. Τα συνταγογραφούμενα φάρμακα που παίρνουν; Σίγουρα ναι. Όλα αυτά τα πράγματα τους σκοτώνουν – μερικά φανερά, αλλά οι πραγματικοί κίνδυνοι είναι τα πράγματα που τους σκοτώνουν απαλά – τα πράγματα που μας λένε ότι είναι ασήμαντα.
Κανένα από αυτά τα πράγματα δεν θεωρείται από την σύγχρονη ιατρική ότι έχει αρκετά σημαντική επίδραση στο σώμα, το μυαλό ή το πνεύμα (στα οποία φυσικά κανένας ιατρός δεν δίνει σημασία) ώστε να είναι επικίνδυνα. Αν εμείς, ως άνθρωποι, δεν ξεφεύγουμε από ένα φυσιολογικό όριο, το οποίο προκαλείται από τα παράπονα και τις παθήσεις μας, θεωρούμαστε “φυσιολογικοί” και τα παράπονα και οι παθήσεις που υπάρχουν δεν έχουν ιδιαίτερη στατιστική σημασία. Όμως αθροίζονται.
Τότε πεθαίνουμε σε νεότερη ηλικία απ’ όσο θα έπρεπε, γινόμαστε πιο αδύναμοι νωρίτερα απ’ ό,τι θα έπρεπε, και ακόμη κι αν το σώμα μας μπορεί να παραμείνει σωματικά λειτουργικό μέσω των σύγχρονων ιατρικών θαυμάτων, είμαστε νεκροί μέσα μας, με μια δηλητηριασμένη ψυχή καθώς και με ένα σώμα και έναν εγκέφαλο που μετά βίας λειτουργεί στο επίπεδο που πρέπει, αλλά λειτουργεί αρκετά ώστε οι περισσότεροι άνθρωποι να θεωρούν ότι είναι ικανοποιητικό.
Το να ζούμε μια ζωή που έχει νόημα και σκοπό είναι στην πραγματικότητα πιο σημαντικό από το να ζούμε μια ζωή με ένα πλήρως υγιές σώμα – και δεν έχουμε τίποτα από τα δύο στο σημερινό παγκόσμιο περιβάλλον. Οι ψυχές μας δολοφονούνται αργά από μια κουλτούρα χωρίς νόημα, με επίκεντρο την ύλη, όπου ο καταναλωτισμός είναι το όνομα του παιχνιδιού της ζωής. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν σε αυτή την κουλτούρα που σκοτώνει την ψυχή, αλλά επικεφαλής του αργού θανάτου είναι η κίνηση προς τον υπερανθρωπισμό και η σκόπιμη δημιουργία ενός κόσμου χωρίς ηθικά θεμέλια.
Το φυσικό σώμα σκοτώνεται επίσης γλυκά με όλους τους προαναφερθέντες τοξικούς δολοφόνους στους οποίους εκτίθεται καθημερινά. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι αργοί και ήπιοι, και λειτουργούν ανεμπόδιστα κάτω από το ραντάρ των περισσότερων ανθρώπων -και σίγουρα κάτω από το ραντάρ εκείνων που θα έπρεπε να παρακολουθούν τέτοια πράγματα.
Είναι όμως όλο αυτό σκόπιμο; Υποβαλλόμαστε σε αυτή την αργή γενοκτονία ως μέρος της παγκόσμιας ευγονικής προσπάθειας να απαλλαγεί ο κόσμος από άχρηστους φαγάδες; -ή ακόμα πιο τρομακτικό, να απαλλαγεί ο κόσμος από όλους τους ανθρώπους που είναι φτιαγμένοι κατ’ εικόνα του ‘θεού’ μαζί με την ίδια την φύση; Μια ατζέντα που γίνεται ανατριχιαστικά ξεκάθαρη στον τόμο του C.S. Lewis “That Hideous Strength” (Αυτή η αποτρόπαια δύναμη), όπως φαίνεται και στα έργα πολλών άλλων, όπως ο George Orwell και ο Aldous Huxley.
Πιθανόν να μην έχουν συμβεί όλα όσα αναφέραμε εδώ ως μέρος αυτής της μοχθηρής πρόθεσης. Αλλά θα στοιχηματίζαμε ότι πολλά από αυτά έχουν συμβεί. Μπορεί απλώς να έχει γίνει πλέον φύση του κτήνους να δημιουργεί μια κουλτούρα μέσα στην ύβρη του που αγνοεί τις λεπτές αποχρώσεις της ζωής και του βίου.
Τα περισσότερα από αυτά τα τοξικά παραδείγματα που έχουμε παρουσιάσει εδώ έχουν προκύψει μέσω παράλειψης – π.χ. παραλείποντας κάθε είδους επιμέλεια για την αποφυγή των τοξικών τους επιπτώσεων, ή καταργώντας εντελώς πράγματα που εμπίπτουν στις χαμηλότερες υλικές αναλύσεις της εμπειρίας μας, καθιστώντας τα στατιστικά άσχετα – αν δεν μπορείτε να το δείτε καθαρά, τότε απλά αγνοήστε το. Προφανώς οτιδήποτε “αόρατο”, όπως η αγάπη, η ομορφιά, η τέχνη, η ενότητα και η ουσία της ζωής, αγνοείται πλήρως και σχεδόν άγρια.
@Ηώ Αναγνώστου / 2022
ΣΤΗΝ ΤΡΙΛΟΓΙΑ “Η ΥΨΗΛΗ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ”
ΗΩ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ
ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΑΙΤΙΑ
ΚΙ ΟΧΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΙ ΟΧΙ ΣΚΛΑΒΟ.
ΆΡΧΙΣΕ ΝΑ ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΝΟΥ
ORGONODROME.GR