ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Η ΕΠΟΠΟΙΙΪΑ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ , 6-9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941
-του Κωνσταντίνου Χασόγια, Θεολόγου του Ε.Κ.Π.Α
Την 6η Απριλίου 1941 η Γερμανία επετέθη στην πατρίδα μας προκειμένου να σώσει την τιμή των Ιταλών συμμάχων της από τις συνεχόμενες πανωλεθρίες στο μέτωπο της Ηπείρου και αφετέρου να προχωρήσει χωρίς φόβο στην σχεδιασμένη επίθεση της προς την Ε.Σ.Σ.Δ.
Οι πανίσχυροι Γερμανοί , μέχρι τότε νικητές σε όλα τα μέτωπα του πολέμου, είχαν εκπονήσει το σχέδιο «Μαρίτα«, που προέβλεπε την επίθεση των γερμανικών δυνάμεων από τη Βουλγαρία με σκοπό την κατάληψη της Θεσσαλονίκης και έπειτα όλης της Ελλάδος. Το σχέδιο εκτέλεσε η 12η Γερμανική Στρατιά, η οποία απαρτιζόταν από: το 40ο Σώμα Τεθωρακισμένων, το 18ο Ορεινό Σώμα Στρατού, το 30ο Σώμα Στρατού[1]. Στις 6 Απριλίου 1941 στις 05.00 π.μ., δια του Γερμανού πρέσβεως στην Αθήνα Βίκτωρ Φον Έρμπαχ, επεδόθη η διακοίνωση του πολέμου προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή. Οι ισχυρισμοί των Γερμανών ήταν αστήρικτοι και ήθελαν ξεκάθαρα να βοηθήσουν τους Ιταλούς. Ο Κορυζής, ενημέρωσε τον Ανώτατο Άρχοντα της Χώρας, Βασιλέα των Ελλήνων Γεώργιο Β΄ και τον Αρχιστράτηγο Αλ. Παπάγο, για την επικείμενη επίθεση. Η γραμμή της ελληνικής ηγεσίας ήταν ότι ο αμυντικός αγώνας έπρεπε να συνεχίσει μέχρις εσχάτων. Το πολεμικό ανακοινωθέν ήταν σεμνό και λιτό: « Από της 5:15 ώρας της σήμερον ο εν Βουλγαρία γερμανικός στρατός προσέβαλλεν απροκλήττως τα ημέτερα στρατεύματα της ελληνικής μεθορίου. Αι δυνάμεις μας αμύνονται του πατρίου εδάφους.». Ακολούθησαν τα ιστορικά διαγγέλματα Βασιλέως, Πρωθυπουργού και Αρχιστρατήγου, προς τον ελληνικό λαό.
Για άλλη μία φορά οι Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Οπλίτες καλούνταν να αντιμετωπίσουν με γενναιότητα και αποφασιστικότητα το νέο και ισχυρότερο εισβολέα. Τον Απρίλιο του 1941 ο Ελληνικός Στρατός βρέθηκε να πολεμάει με δύο εχθρούς ταυτόχρονα.
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ
Εικοσιένα (21) οχυρά υπήρχαν στην «γραμμή Μεταξά» τα οποία κατασκευάστηκαν στη Μακεδονία τη χρονική περίοδο 1936-1940. Η οχυρωμένη τοποθεσία έλαβε το όνομα του πρωθυπουργού της Ελλάδος από το 1936 Ιω. Μεταξά καθώς το έργο αυτό υπήρξε δική του έμπνευση. Το μήνυμα των υπερασπιστών προς τους επιτιθέμενους Γερμανούς ήταν ξεκάθαρο. «Μολών Λαβέ»! «Τα οχυρά δεν παραδίδονται»,όπως δήλωσε περήφανα ο Διοικητής του οχυρού Ρούπελ, Αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος! Οι γερμανικές δυνάμεις επιτέθηκαν ταυτόχρονα σε ολόκληρο το μήκος των ελληνοβουλγαρικών συνόρων χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που διέθεταν. Η άμυνα των ημέτερων δυνάμεων ήταν πράγματι υπεράνθρωπη. Ειδικά οι φρουρές των οχυρών Ρούπελ και Λίσσε, δέχθηκαν το βάρος της επιθέσεως και κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν τα γερμανικά άρματα και να αψηφήσουν το σφυροκόπημα του πυροβολικού και την έντονη δράση της γερμανικής αεροπορίας. Ενδεικτικά αναφέρεται η ηρωική αντίσταση του πολυβολείου Π8 με επικεφαλής τον Λοχία Δημήτριο Ίτσιο, στο Μπέλλες, πάνω από τα Άνω Πορόια Σερρών. Ο Ίτσιος παραδόθηκε στους Γερμανούς όταν τελείωσαν τα πυρομαχικά του και αφού νωρίτερα είχε σκοτώσει δεκάδες άνδρες του Γ’ Ράιχ. Μάλιστα οι εμπειροπόλεμοι Γερμανοί υπέστησαν μεγάλες απώλειες καθώς είχαν 555 νεκρούς , 2.134 τραυματίες και 170 εξαφανισθέντες, ενώ οι απώλειες των ελληνικών δυνάμεων του Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας (Τ.Σ.Α.Μ.) δεν υπερέβησαν τους 1.000 νεκρούς και τραυματίες στο τριήμερο της σύγκρουσης στη «Γραμμή Μεταξά»[1]. Ωστόσο ο αγώνας ήταν άνισος. Οι Γερμανοί διέσπασαν την άμυνα των Γιουγκοσλαβικών δυνάμεων, αφού η 2ηΤεθωρακισμένη Μεραρχία κατέβαλε την αντίσταση των Σέρβων στα ανατολικά της Στρώμνιτσας. Τα γερμανικά τεθωρακισμένα εισήλθαν στην ελληνική επικράτεια από τη Μακεδονία και την 8η Απριλίου 1941 συγκρούσθηκαν με την ελληνική Μηχανοκίνητη Μεραρχία την οποία κατανίκησαν στην περιοχή της Δοϊράνης έξω από το Κιλκίς. Εν συνεχεία προχώρησαν και το βράδυ της ιδίας μέρας έφθασαν και κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη.
Πρωινές ώρες της 9ης Απριλίου 1941 ο Αντιστράτηγος Κων/νος Μπακόπουλος, Διοικητής του Τ.Σ.Α.Μ. υπέγραψε το πρωτόκολλο συνθηκολόγησης με τον Γερμανό Διοικητή της 2ης Γερμανικής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας Αντιστράτηγο Ρούντολφ Φάιελ (Rudolf Veiel), ο οποίος δέχθηκε τη συνθηκολόγηση με εξαιρετικά έντιμους όρους για τις ελληνικές δυνάμεις.
*Η αυθεντική ελληνική σημαία του Οχυρού Ρούπελ, την οποία απέστειλε μαζί με σχετική επιστολή την 18-04-1955 στη Βασίλισσα της Ελλάδος Φρειδερίκη, ο Γερμανός στρατιώτης Φρίτς Κόππ, την οποία είχε στην κατοχή του καθώς ο ίδιος είχε λάβει μέρος στην μάχη του Ρούπελ. Eν συνεχεία η Βασίλισσα την παρέδωσε στην «Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία Ελλάδας»https://www.protothema.gr/greece/article/669046/pos-i-simaia-tou-thrulikou-roupel-epestrepse-stin-ellada/.
Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΠΟΥΣ.
Η μάχη των Οχυρών της «Γραμμής Μεταξά», 6-9 Απριλίου 1941 ήταν το δεύτερο «ΟΧΙ», των Ελλήνων στον Άξονα. Σε αυτά γράφθηκε το νέο έπος την άνοιξη του 1941. Χάρη στην ελληνική άμυνα στο Καλπάκι, στο ύψωμα 731, στη «Γραμμή Μεταξά» σε συνδυασμό με την μάχη της Κρήτης, επετεύχθη η επιβράδυνση των επιχειρήσεων και καθυστέρησε η γερμανική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ. Η γενιά του 1940 έγραψε ανεπανάληπτες σελίδες δόξας στην νεότερη Ιστορία διότι διέθετε κατάλληλη και γενναία Ηγεσία, ήταν εκπαιδευμένη, είχε εθνικό φρόνημα και πίστευε στον Θεό. Η γενιά εκείνη με τον αγώνα της και το αίμα της, άλλαξε τον ρου της Ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τούτο είχε σαν αποτέλεσμα την καμπή των εξελίξεων υπέρ των Συμμαχικών δυνάμεων. Ο αγώνας των Ελλήνων (Οκτώβριος 1940-Μάιος 1941) φανέρωσε στο πεδίο της μάχης ότι δεν ήταν άτρωτες οι δυνάμεις του Άξονα. Παράλληλα καταρρίφθηκε και το δόγμα του «Κεραυνοβόλου Πολέμου» (Blitzkrieg). Τέλος, ο ίδιος ο Χίτλερ, παραδέχθηκε σε ομιλία του την αξία του Έλληνα στρατιώτη. Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι η προσφορά της Ελλάδας στην συμμαχική νίκη συνεχίσθηκε και μετά την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς, αφού ο αγώνας κατά των κατακτητών συνεχίσθηκε από αντιστασιακές οργανώσεις στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό όπου ο Ελληνικός Στρατός πολέμησε στην Βόρειο Αφρική (Ελ Αλαμέιν), την Ιταλία (Ρίμινι) , στα νησιά του Αιγαίου.
Στις μέρες μας τα προαναφερθέντα ιστορικά γεγονότα έχουν ιδιαίτερη αξία και νόημα διδάσκοντας τις νεότερες γενιές των Ελλήνων τόσο το ηρωικό παρελθόν όσο και το καθήκον της υπερασπίσεως της πατρίδος. Κάποιοι ίσως να έχουν ξεχάσει τα πολεμικά γεγονότα ή να θεωρούν ότι οι συγκρούσεις τελείωσαν. Ωστόσο τους διαψεύδει η επικαιρότητα με τη Ρώσο-ουκρανική σύρραξη αλλά και οι συνεχόμενες προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου Ρ. Τ. Ερντογάν. Οι Τούρκοι αξιωματούχοι κάνουν αναφορά για την «γαλάζια πατρίδα» και τη μοιρασιά του Αιγαίου. Ενώ τα αλυτρωτικά σχέδια της τουρκικής πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας φαίνονται ξεκάθαρα από τις δηλώσεις ότι: «θα έρθουν μία νύκτα ξαφνικά». Ένα είναι μόνο σίγουρο, ότι οι Έλληνες όπως και στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εάν χρειασθεί θα αγωνισθούν, ξανά υπέρ πίστεως και πατρίδος.
[1] Γ.Ε.Σ./Δ.Ι.Σ. , Αγώνες και νεκροί του Ελληνικού Στρατού κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 1940-1945, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα 1990, σελ.9
[1] Παπαφλωράτος Ι., Η Ιστορία του ελληνικού στρατού (1833-1949), Τ. 2ος , εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα, 2014, σελ. 212
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1.Γ.Ε.Σ./Δ.Ι.Σ. , Αγώνες και νεκροί του Ελληνικού Στρατού κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 1940-1945, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα 1990
2. Παπαφλωράτος Ι., Η Ιστορία του ελληνικού στρατού (1833-1949), Τ. 2ος , εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα, 2014
BIBLOSISTORIAΙΣΤΟΡΊΑDAILYPROMPT,DAILYPROMPT-1899