Η Θρακική Γενοκτονία είναι ιστορικά αποδεδειγμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη, αν και αποσιωπημένη και ελάχιστα μνημονευομένη από την ελληνική ιστοριογραφία. Στη Θράκη οι Νεότουρκοι με τις συμβουλές Γερμανών αξιωματικών δοκίμασαν και εφάρμοσαν για πρώτη φορά το μοντέλο των μετατοπίσεων (και διωγμών) των ελληνικών πληθυσμών και των εθνικών εκκαθαρίσεων, εκεί επέβαλαν τη γενοκτονική τους συμπεριφορά και εκεί αξιοποίησαν τα θλιβερά αποτελέσματα των πειραμάτων τους, ώστε να τα επεκτείνουν σχεδόν αμέσως στην Δυτική Μικρά Ασία και αργότερα με μεγαλύτερη αγριότητα στον Πόντο.
Η προσφορά αίματος και η Γενοκτονία των Θρακών κράτησε αιώνες. Χαρακτηριστικές φάσεις Γενοκτονίας είναι το παιδομάζωμα επί 3 αιώνες, από το 1327 μέχρι το 1638, και η περίοδος 1906 – 1922.
Οι Θρακιώτες σφαγιάστηκαν, ατιμάστηκαν, εξισλαμίστηκαν, εξαναγκάστηκαν να αλλάξουν τη γλώσσα τους, έχασαν τα παιδιά τους κατά το παιδομάζωμα, ληστεύτηκαν, ξεριζώθηκαν από τις πανάρχαιες πατρογονικές τους εστίες και ανταλλάχθηκαν απάνθρωπα το 1922 – 1923.
Υπολογίζεται ότι από τη Θράκη και μόνο στρατολογήθηκαν περίπου 250.000 έως 300.000 παιδιά στο παιδομάζωμα. Και μετά το 1821 ο άμαχος θρακικός πληθυσμός υπέστη τα πάνδεινα! Ομαδικές σφαγές, απαγχονισμούς στην Αδριανούπολη, στο Διδυμότειχο, τις 40 Εκκλησιές, στην Αίνο, στην Καλλίπολη, στη Σηλυβρία, στη Ραιδεστό, στη Βιζύη, στο Μυριόφυτο, στην Μεσημβρία, στη Σωζόπολη, στη Φιλιππούπολη, στην Αγχίαλο, στη Βάρνα και αλλού.
Η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεότουρκων ήταν αποτέλεσμα ενός σατανικά οργανωμένου και μεθοδικά μελετημένου σχεδίου με τις συμβουλές και την καθοδήγηση Γερμανών στρατηγών. Έτσι για να επέλθει ο πλήρης εκτουρκισμός των περιοχών να ομογενοποιηθεί ο πληθυσμός και να εξασφαλισθεί ο πλήρης έλεγχος της τουρκικής επικράτειας εφαρμόσθηκαν βίαια μέσα, με εμπορικό αποκλεισμό, με βαριά φορολογία, λεηλασίες περιουσιών, τρομοκρατικές και δολοφονικές επιθέσεις, υποχρεωτική στράτευση, ατιμώσεις, ομαδικές σφαγές, εκτοπισμούς, καταναγκαστική εργασία (Τάγματα Εργασίας). Όλα αυτά εξανάγκασαν τους Θρακιώτες να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Συνολικά 232.000 εξαναγκάστηκαν να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Άλλοι 96.000 οδηγήθηκαν στην Μικρά Ασία στα Τάγματα Εργασίας. Από αυτούς με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψαν στις εστίες τους μόνο 50.000, οι υπόλοιποι 46.000 πέθαναν από τις ασθένειες, τον υποσιτισμό, τις κακουχίες και τα βασανιστήρια.
Τις απαρχές βέβαια των διωγμών του Θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε και στο χώρο της Βόρειας Θράκης (Ανατολική Ρωμυλία) το 1906. Κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα προγραμματίζεται από τους Βουλγάρους ο ξεριζωμός των Βορειοθρακών (Ανατολικορωμυλιωτών). Ακολουθούν το 1906 σφαγές, καταστροφές 73 εκκλησιών, 80 ελληνικών σχολείων, ολοσχερής καταστροφή της Αγχιάλου και εμπρησμοί σε όλη την Ανατολική Ρωμυλία στην οποία μέχρι τότε ευημερούσαν 300.000 Θράκες. Οι διώξεις αυτές εξανάγκασαν πολλούς Έλληνες να φύγουν.
Στην Τουρκία κορύφωση των διωγμών σε βάρος του ελληνικού στοιχείου της Θράκης υπήρξε το «Μαύρο Πάσχα» το 1914 (6 Απριλίου). Τότε αναγκάστηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, να κλείσει τα σχολεία και τις εκκλησίες, να κηρύξει γενικό πένθος και την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία εν διωγμό υψώνοντας φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την Υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων.
Η Γενοκτονία των Θρακών έχει όλα τα χαρακτηριστικά που έλαβαν χώρα εκεί με στόχο την ηθελημένη καταστροφή ή τον αφανισμό μιας ολόκληρης εθνικής φυλετικής και θρησκευτικής ομάδας των Ελλήνων Θρακών.
Ο όρος «γενοκτονία» είναι ένας νομικός όρος που εντάχθηκε στη διεθνή νομολογία από τον Ο.Η.Ε. στις 9 Δεκεμβρίου 1948 και συνιστά συγκεκριμένο έγκλημα του διεθνούς ποινικού δικαίου.
Είναι ανάγκη να τονιστεί ότι: Το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού αποκαλύπτουν και ομολογούν ακόμα και σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί συγγραφείς. Οι βιαιότητες που σχεδίασε και εκτέλεσε η τότε εξουσία των Τούρκων βρίσκεται ακόμα καταγεγραμμένη στα αρχεία του τουρκικού κράτους (και που φυσικά ποτέ δεν το παραδέχθηκαν). Τα αρχεία αυτά που έχουν αποχαρακτηριστεί πρόσφατα παρουσιάζουν λεπτομερώς τα στάδια του σχεδίου δράσης εναντίον των Ελλήνων που κατάρτισε το καθεστώς των Νεότουρκων πάντα με την βοήθεια και την καθοδήγηση των Γερμανών στρατηγών. Στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών που πραγματοποιήθηκε στο Διδυμότειχο τον Ιούνιο 2006, αποφασίστηκε η καθιέρωση της 6ης Απριλίου ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού.
Η Γενοκτονία των Θρακών πρέπει να αναγνωριστεί από τη Βουλή των Ελλήνων και αφού αναγνωριστεί να ενημερωθούν με γραπτά επιχειρήματα και στοιχεία που υπάρχουν και οι ξένες κυβερνήσεις ώστε σιγά – σιγά να αναγνωριστεί και από αυτούς.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Θρακών δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο έκφραση μίσους και αντεκδίκησης προς τους τότε δράστες του εγκλήματος της Γενοκτονίας ούτε προς τους σημερινούς απογόνους τους. Αντίθετα αποτελεί έκφραση οφειλόμενης τιμής και ιερού χρέους προς τα θύματα της Γενοκτονίας.
Η Βουλή των Ελλήνων με τους Νόμους 2193 το 1994 και 2645 το 1998 όρισε απλά ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων και των Μικρασιατών αντίστοιχα. Τη Γενοκτονία των Θρακών τη λησμόνησε η Βουλή των Ελλήνων. Δεν την γνωρίζουν προφανώς οι Έλληνες βουλευτές. Τις υπομνήσεις και τις διαμαρτυρίες και αντιδράσεις των Θρακών επ’ αυτού καθώς και τα ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα των ιστορικών δεν τα έλαβαν υπόψη. Η επίσημη ελληνική Πολιτεία γενικά, ήταν και παραμένει άδικη για τους φιλήσυχους και χαμηλών τόνων Θράκες. Όταν όμως ξυπνήσει, ο σε χειμερία νάρκη πατριωτισμός τους αλλοίμονο τους. Αιωνία η μνήμη των αδικοχαμένων Θρακιωτών.
makeleio